Popel Coumou 1978

Woont in Amsterdam. Werkt in Amsterdam.

Vertegenwoordigd door:

TORCH Gallery

Popel Coumou's kunst is geïnspireerd door een natuurlijk voorkomende lijnenspel. Ze probeert deze levenloze maar zeer suggestieve gebieden te simuleren door zelfgemaakte stukjes geconstrueerde ruimte vorm te geven. Ze gebruikt een grote verscheidenheid aan technieken om de illusie van een plek te construeren. Vervolgens licht ze deze architecturale collage voorzichtig op om de suggestie van een derde dimensie toe te voegen aan de foto's die ze van deze scènes maakt. Door de effecten van licht buiten en schaduwen in deze ruimtes te accentueren, bevordert ze zowel het gevoel van een afgeplatte voorstelling als de illusie van diepte. Het eindresultaat is een afbeelding die het midden lijkt te houden tussen schilderkunstige abstractie en geometrische fotografie.

Haar onmiddellijk herkenbare analoge foto's van collages bewegen zich geleidelijk naar een hoger, meer abstract vlak. Door volume los te laten laat ze het licht vrij regeren. Langzaam maar zeker slaagt ze erin achtergrond en voorgrond te veranderen, wat resulteert in een glinsterende leegte. Een leegte die verder wordt onderzocht in een nieuwe reeks lichtbakken, die de veranderende lichtintensiteit gebruiken om het karakter van het beeld voortdurend te beïnvloeden.

Kunstwerken

Articles

Media

Highlights

Over de kunstenaar

In collectie van

Tentoonstellingen

Marktpositie

Aangeboden kunstwerken van Popel Coumou

Articles on Popel Coumou

Popel Coumou: maximaal resultaat met minimale middelen

De zevende solotentoonstelling van Popel Coumou bij Torch Gallery heet simpelweg Popel. Een kernachtige titel passend bij een tentoonstelling met werk van iemand die niet veel meer nodig heeft dan een schaar, papier en licht. Voor Popel zette Coumou de galerieruimte in als deel van de presentatie. Ook maakte ze recent een stap naar driedimensionale collages met plexiglas en is er een aantal fotografische werken in oplage te koop.

Wouter van den Eijkel

De keuze van... Jelle Piersma

In de rubriek ‘De keuze van…’ laten we een keur aan kunstliefhebbers - van incidentele kopers tot kunstprofessionals - aan het woord over hun beleving van kunst en vragen we naar hun voorkeuren: waar zien ze het liefste kunst? Waar kopen ze, en vooral: wie kopen ze? Dit keer spraken we Jelle Piersma.

Wouter van den Eijkel

De keuze van... Anne Colenbrander

In dit deel Anne Colenbrander (Programming & Project Director in de internationale culturele en non-profit sector, 40 jaar)

Oscar van Gelderen & Manuela Klerkx

A Paper Perspective

In TORCH is tot en met 9 januari 2021 ‘A Paper Perspective’ te zien, een solotentoonstelling met werk van Popel Coumou. Een aantal grotere werken zijn prachtig gepresenteerd in de bogen van de galerie, die voor de gelegenheid geschilderd zijn voor een diep contrast.

Flor Linckens

Over de kunstenaar

Recensie in Het Parool: 'De zinderende leegte van Popel Coumou'

Twee verticale lichtblauwe vlakken, de bovenste iets groter en iets lichter dan de onderste, met een zwarte streep op de scheidslijn. Die scheidslijn blijkt de horizon te zijn; het onderste blauwe vlak is water, het bovenste de lucht. Als je goed kijkt zie je de wittige wolken boven de einder hangen. Het is tekenend voor het werk van kunstenaar Popel Coumou: in eerste instantie lijkt het abstract, pas bij nadere beschouwing zie je de foto erdoorheen schemeren. Nadat ze in 2004 afstudeerde aan de Gerrit Rietveld Academie maakte Coumou (Velzen, 1978) furore met vervreemdende (analoge) foto’s van dromerige slaapkamers, stoffige gangen en verlaten kantoorpanden, bedekt met geometrische vormen en strakke lijnen. Een scherpe lichtval en een specifiek kleurgebruik zorgen voor een intrigerende diepte in haar werk, waarin de mens fysiek afwezig is, maar zijn sporen altijd voelbaar zijn. De leegte is zinderend. De afgelopen jaren is Coumou haar foto’s steeds vaker buiten gaan maken. Ook op vakantie gaat haar kleinbeeldcamera mee; het zachtblauwe, neutrale uitzicht op zee maakte ze in Zuid-Afrika. Haar foto’s drukt ze af en print ze uit, en als ze na maanden wikken en wegen de ‘achterbeelden’ met de juiste sfeer heeft gekozen, voegt ze vormen en lijnen aan het beeld toe, die delen van het beeld verhullen of juist benadrukken. Haar nieuwste foto’s, te zien bij haar vaste galerie TORCH, zijn sterk beïnvloed door het suprematisme van Malevich en de schijnbare eenvoud van De Stijl, van Mondriaan en Bram van der Leck met name. De horizon fungeert als oriëntatie- en abstractiepunt. Of preciezer: in het einde van ons blikveld ligt de oorsprong van de abstractie. In het idyllische, romantische landschap plaatste Coumou silhouetten van huizen en loodsen en donkerrode, blauwe en zwarte geometrische vlakken, die voor diepte en mysterie zorgen. Een rode cirkel over de uitgebleekte zon, twee zwarte rechthoeken suggereren samen een enorme loods. De gelaagde manier van werken wordt misschien nog wel het beste zichtbaar in vier lichtbakjes. Die zijn voorzien van lichtgevoelige sensoren. Als het in de galerie licht is, is de verlichting in de lightbox uit en zie je totale abstractie; een grafische interpretatie van de horizon. Is het donker in de galerie (of leg je je vinger op de sensor) en het licht in de lightbox op zijn helderst, dan zie je het landschap het beste. Het lege, existentialistische landschap, opgetrokken uit subtiele kleurovergangen en een minimalistisch lijnenspel, badend in fel wit licht. Door het veranderende licht en het tijdverloop bewegen de werken zich richting (animatie)film. Ook deze nieuwe werken hebben geen titel; die zou de ‘kijkrichting’ teveel sturen, meent Coumou. Het is haar juist te doen om de open blik. Het werk moet zich niet direct prijsgeven, en iedereen moet zijn eigen gevoelens of gedachten erop kunnen projecteren. Terwijl het toch háár realiteit is…