In de rubriek ‘De keuze van…’ laten we een keur aan kunstliefhebbers (van incidentele kopers tot kunstprofessionals) aan het woord over hun beleving van kunst, en vragen we naar hun voorkeuren: waar zien ze het liefste kunst? Waar kopen ze, en vooral: wie kopen ze? In dit deel Melanie van Ogtrop (Runt Circle Gallery, een non-profit expositieruimte voor jong talent, 66 jaar)

Wat betekent kunst voor jou?

Kunst is voor mij emotie en een enorme verrijking, het verruimt je blik op jezelf, je omgeving en de wereld om je heen. Kunst is voor mij de weerspiegeling van de tijdsgeest én van hetgeen zich afspeelt in de maatschappij: kunstenaars voelen al lang van te voren wat zich afspeelt om ons heen, ze voelen veranderingen aan die wij slechts vermoeden. Tijdens de laatste Art Rotterdam was er een tentoonstelling in Witte de With over het kunstenaarsinitiatief Kaus Australis waaruit bleek dat de kunstenaars een cruciale rol hebben gespeeld in de culturele ontwikkeling van de stad Rotterdam, en vormgaven aan het kunstklimaat aldaar. Ze hebben een afgelegen gebied omgeturnd in een hip en grungy buurt. Een veel bredere rol dus dan slechts het tonen van hun capaciteiten.

Mohau Modisakeng, Baheberu 4, 2019, Galerie Ron Mandos.

Heb je kunst van huis uit meegekregen of heb je zelf je pad moeten vinden?

Ik ben geboren en getogen in Frankrijk, in een oud huis net buiten Parijs, omringd door antieke meubels, prachtig zilver – verzameld door mijn grootvader – en een reeks familieportretten die uit verschillende eeuwen stamden. Ik had een grote voorkeur voor een portret van een voorvader, met een pruik op met weelderige, lange grijzen krullen en een ultramarijn fluwelen mantel. Hij straalde niet alleen trots en bevalligheid uit, maar hij was vooral prachtig geschilderd. Mijn voorliefde voor de kunst heeft daar zijn oorsprong.

Behalve de verplichte bezoeken met mijn ouders aan kerken en kathedralen binnen en buiten Parijs was het vooral de school waarmee ik de meeste uitstapjes maakte, naar de kastelen van de Loire en de vele musea in Parijs. Ik heb er als kind van genoten.

Dat ik ‘iets’ in en met kunst zou gaan doen was voor mij van jongs af aan wel duidelijk. Uit mijn scriptieonderwerp – de Vlaamse Primitieven – spreekt al een voorkeur voor figuratie, en een bepaalde vorm van esthetiek in hedendaagse kunst. Te conceptuele kunst, daar blijf ik moeite mee houden.

Waar haal je je informatie over het wel en wee in de kunstwereld vandaan: krant, vakbladen, televisie, online?

Via nieuwsbrieven, van galeries en musea, en kranten in het algemeen. En ook via kunstbladen als Foam Magazine en Metropolis M, websites als ARTnews en Artnet, maar vooral door het spreken met jonge en oude kunstenaars, en het bezoeken van kunstacademies, ateliers en exposities. Ook GalleryViewer en Instagram zijn voor mij goede bronnen om nieuwe kunstenaars te ontdekken.

Diana Scherer, Exercises in Rootsystem Domestication #7, 2020, Galerie Caroline O'Breen.

Waar bekijk je het liefste kunst? In een galerie, museum, een beurs of online?

In musea, galeries en beurzen als Frieze, Miart, Paris Photo, Art Brussels, Unseen, Festival d’Avignon. Beurzen bieden een groot aantal internationale kunstenaars en galeries aan, en zijn norm verrijkend. Eigenlijk minder online, alhoewel het een goed middel is om contact op te nemen met voor mij onbekende galeries en kunstenaars.

Hoe vaak per jaar koop je kunst? Koop je werk in oplage of liefst uniek werk?

Ik ben nogal impulsief en snel begeistert door nieuw werk. Soms meerdere werken in een maand, en dan weer een hele tijd niets. Ik koop graag de eerste editie van een werk in oplage als het kan.

En waar koop je dan: in de galerie, op een kunstbeurs, op een veiling of online?

Op openingen van tentoonstellingen, exposities en beurzen. Soms op veilingen, ik heb bij Sotheby’s en Christie’s gewerkt, en daar krijg ik de nodige informatie van. Maar ook kleinere veilinghuizen vind ik interessant om in de gaten te houden. Zo ging onlangs de collectie van Otto Schaap onder de hamer bij Veilinghuis De Zwaan, wat voor verrassende trouvailles zorgde.

Harry Markusse, Untitled 2020, Galerie Bart.

Is het belangrijk dat jij en je partner het altijd eens zijn over een aankoop? Hoe beslis je/jullie?

Haha, we hebben een diametraal tegenovergestelde smaak. Mijn man is half Oostenrijks en houdt van vol en druk, en ik wat meer van leeg en zen. Maar als een van ons een bepaald werk echt helemaal niets vindt, dan doen we het niet. Toch vind ik het leuk als mijn man ergens heel enthousiast over is, dat komt dan meestal in zijn kantoor te hangen.

Is er een galerie waar je een speciale band mee hebt?

Met stip op 1 staat vanzelfsprekend Circle Gallery: een non-profit initiatief op de Kerkstraat in Amsterdam die ik run samen met mijn schoondochter Nina – die tevens kunstadviseur (Heuv Art) is – en waar we jaarlijks een aantal exposities van jonge en opkomende kunstenaars organiseren. Daarnaast vind ik Grimm erg inspirerend, omdat ze internationaal georiënteerd zijn en telkens weer verrassingen presenteren. Flatland toonde op Unseen prachtig werk van Kim Boske. En ik was erg onder de indruk van de militante werken van Mohau Modisakeng, een Zuid-Afrikaanse kunstenaar die bij Ron Mandos zit. Ron Mandos is sowieso een ster in het vinden van jong talent, daar zijn de ‘Young Blood Award’ en het jaarlijkse ‘Best of Graduates’ een goed voorbeeld van. Maar ook door de vele lezingen die hij organiseert, waarin hij jonge kunstenaars aan het woord laat. Stevenson, die het werk van Vivian Sassen toont; van haar was laatst een prachtige tentoonstelling over het leven aan het hof van Versailles te zien in Huis Marseille. GoMulan Gallery vind ik heel inspirerend omdat er veel jonge voor mij onbekende kunstenaars getoond worden, en Caroline O’Breen, omdat zij met interessante, hedendaagse fotografen werkt.

Alexander Sporre, Parallel Universes of the Self (5), 2020, Galerie Caroline O'Breen.

Als je onbeperkt budget had, van wie zou je dan een werk aankopen?

Dat is een lastige vraag. Ik denk een video van Bill Viola. Ik vind zijn werk adembenemend, het roept bij mij contrasterende emoties op. Het Stedelijk Museum toonde ooit een retrospectief van zijn videokunst. Dat was voor mij een première van dit medium. Viola wordt op de hielen gevolgd door Anish Kapoor; het ‘wolkamertje’ in het De Pont museum was voor mij een eyeopener – niet weten waar materie begint en verdwijnt, door de intensiteit van nachtblauw pigment.

Maar als we eenmaal over het De Pont museum beginnen, dan ben ik nog wel even bezig met favorieten, zoals het werk van James Turrell waar je vanuit het licht op de tast door een aardedonkere sluis naar zacht fluorescerend licht loopt.

De visitatie van Pontormo revisited in ‘The Greeting’ door Bill Viola, de werken op gerasterde parachute stof van Sigmar Polke, met Hermes Trismegistus…

Wie zijn je favoriete kunstenaars (op GalleryViewer), en waarom?

De gemanipuleerde en geënsceneerde portretten van Desirée Dolron werken vervreemdend.

Kim Boske maakt gelaagd en wanordelijk werk. Tijdens haar verblijf in Japan heeft ze zich laten inspireren door de Japanse vergankelijkheidsfilosofie; die heeft haar anders doen zien en kijken – het effect van haar ‘watervalserie’ op geschept Japans papier met indigoverf is daar een mooi voorbeeld van.

Mohau Modisakeng gebruikt zichzelf als model om het koloniale verleden onder de aandacht te brengen en van zich af te schudden.

Viviane Sassen, die zo verhalend het leven van Marie Antoinette multimediaal heeft geïllustreerd.

Matt de Groot probeert de conflicten die hij tijdens zijn jeugd in Israël heeft meegemaakt op intrinsieke wijze in zijn werken uit te beelden.

Alexander Sporre, die de grens van de fotografie opzoekt door verschillende dragers te gebruiken, zoals heel dun vloeipapier dat met elke beweging meetrilt.

Bart Lunenburg construeert architectuur in hout en fotografeert die vervolgens met een krachtige driedimensionale uitstraling. Hij speelt met proportie en schaal.

Maaike Kramer werkt in beton en weet dit ‘arme’ medium een luchtige sierlijkheid te geven.

Harry Markusse maakt met wiskundige precisie abstract werk zonder voorstudie.

Diana Scherer neemt met haar ‘Talking Textiles’ de natuur als uitgangspunt; ze laat wortels door een raster groeien, waardoor er natuurlijke organische vormen ontstaan. De natuur is een thema dat mij aan het hart ligt, gelukkig beleeft zij momenteel een Renaissance in de kunstwereld.

Margaret Lansink maakt dromerige zwart witte werken op Japans geschept papier – ook daar speelt de natuur een grote rol.

Margaret Lansink, Wa, 2021, Galerie Caroline O'Breen.

Bekijk de Instagram, LinkedIn, Facebook van Melanie van Ogtrop
Bekijk de Website van Circle Gallery

Gallery Viewer en Het Parool zijn op 18 april 2019 mediapartners geworden. De samenwerking bestaat uit een uitwisseling van content. Zo publiceert Het Parool wekelijks de rubriek ‘De keuze van…’ van Oscar van Gelderen en Manuela Klerkx in de krant en op de site.