Inloggen
Registreren
NL
Zoë d’Hont (1990) woont en werkt in Rotterdam en heeft een achtergrond in muziek, beeldende kunst en kunstwetenschap. Compositie, het plaatsen van visueel of auditief materiaal, is haar uitgangspunt. In haar werk onderzoekt ze hoe mensen ruimte en plaats ervaren, hoe ze zich erdoor bewegen en hoe ze zich ermee verhouden. Haar locatie-specifieke installaties en performances vormen een tegenreactie op de huidige trend van ontkoppeling en extreme vloeibaarheid in de beleving van tijd en ruimte. Door samen te werken met de architectuur van een plek en rituelen en vertraging te introduceren, verschuift de perceptie naar het hier en nu, wat ruimte biedt voor stilte en contemplatie. In haar werk streeft ze naar het creëren van een moment waarin tijd, plaats en geest synchroon lopen.
Vanwege haar achtergrond in klassieke muziek, en daarmee het lezen van bladmuziek, raakte Zoë geïnteresseerd in het concept van “notatie”: het interpreteren en uitvoeren van een specifieke taal of systeem. Sindsdien onderzoekt ze de mogelijkheid om notaties als methodologie in haar kunstpraktijk op te nemen. Het bestuderen, interpreteren en uitvoeren van composities, taalsystemen en instructies vereisen een bepaalde concentratie en respect voor wat er is. Autonome welsprekendheid en auteurschap komen niet noodzakelijk voort uit originaliteit en vernieuwing; het herpositioneren en heropvoeren van het bestaande kan dit ook oproepen.
Door het gebruik van langzame, meditatieve en tactiele technieken ontstaat ruimte voor stilte en aandacht schenken. In een wereld met een overvloed aan informatie, waar het oog domineert over het oor en we elkaar overschreeuwen, is leegte en luisteren heel erg nodig. Volledige stilte bestaat niet, zelfs niet in een dode kamer, maar wanneer je echt begint te luisteren, ontstaat er aandacht voor de gelaagde complexiteit en subtiliteit van alles om ons heen. Naast mijn beeldende werk, dat altijd verwijzingen bevat naar een auditieve wereld, werk ik aan de Tempel voor het oor; een fysieke ruimte waar de bezoeker wordt uitgenodigd tot verschillende vormen van afstemming. Hier vinden workshops Deep Listening plaats, en worden geluidswerken gepresenteerd waarin de herwaardering van omgevingsgeluid en ruis centraal staat.
Anechoic chamber and Echochamber
Dit tweeluik verbeeldt de ervaring van een bezoek aan een stiltekamer en een echokamer. Tijdens het bezoek aan de stiltekamer ervoer ik een verlies van ruimte. Alles was daar op het zelfde moment, er was geen richting. Ik werd de ruimte zelf. Het gebrek aan geluid werpt je terug op jezelf, wat tegelijkertijd een beangstigend en verlossend gevoel kan brengen. Tijdens het bezoek aan de echokamer, kon ik alleen maar zingen. Het geluid van mijn stem reisde oneindig in herhaling. Het gebruik van groene draad refereert aan een virtuele ruimte, omdat de digitale ruimte als een versterking van de eigen overtuigingen kan worden ervaren.
Inhabit the universe is een verbeelding van het oor als transcenderend orgaan. De botsing van een geluidsgolf op het slakkenhuis mondt uit in de transcendering van het eindige in het oneindige. Het proces van horen is vergelijkbaar met een spiegelkabinet, alles wat erin belandt, wordt met de eigen weerkaatsingen vermenigvuldigd. De aan- of afwezigheid van de ramen en deuren symboliseert de mogelijkheid auditieve informatie binnen te laten komen of niet.
Noise Spectrum serie is geïnspireerd op het ruis spectrum; een reeks van acht verschillende geluidssignalen, met kleuren benoemd, die overeenkomen met een bepaalde frequentie, die de luisteraar koppelt aan specifieke materiële associaties en gemoedstoestanden. Dit gevoel voor kleur voor ruissignalen is vergelijkbaar met het concept van timbre in muziek. Ik heb ruisonderdrukkend schuim gebruikt als mal om het glas te laten smelten. Het reflecterende oppervlak van het glas geeft de stukken een nog vloeibaarder, transformatiever uiterlijk. De collectie glaswerken wordt gepresenteerd handgemaakte dozen, als juwelen bedoeld om de schoonheid van ruis te versterken.
Vanwege haar achtergrond in klassieke muziek, en daarmee het lezen van bladmuziek, raakte Zoë geïnteresseerd in het concept van “notatie”: het interpreteren en uitvoeren van een specifieke taal of systeem. Sindsdien onderzoekt ze de mogelijkheid om notaties als methodologie in haar kunstpraktijk op te nemen. Het bestuderen, interpreteren en uitvoeren van composities, taalsystemen en instructies vereisen een bepaalde concentratie en respect voor wat er is. Autonome welsprekendheid en auteurschap komen niet noodzakelijk voort uit originaliteit en vernieuwing; het herpositioneren en heropvoeren van het bestaande kan dit ook oproepen.
Door het gebruik van langzame, meditatieve en tactiele technieken ontstaat ruimte voor stilte en aandacht schenken. In een wereld met een overvloed aan informatie, waar het oog domineert over het oor en we elkaar overschreeuwen, is leegte en luisteren heel erg nodig. Volledige stilte bestaat niet, zelfs niet in een dode kamer, maar wanneer je echt begint te luisteren, ontstaat er aandacht voor de gelaagde complexiteit en subtiliteit van alles om ons heen. Naast mijn beeldende werk, dat altijd verwijzingen bevat naar een auditieve wereld, werk ik aan de Tempel voor het oor; een fysieke ruimte waar de bezoeker wordt uitgenodigd tot verschillende vormen van afstemming. Hier vinden workshops Deep Listening plaats, en worden geluidswerken gepresenteerd waarin de herwaardering van omgevingsgeluid en ruis centraal staat.
Anechoic chamber and Echochamber
Dit tweeluik verbeeldt de ervaring van een bezoek aan een stiltekamer en een echokamer. Tijdens het bezoek aan de stiltekamer ervoer ik een verlies van ruimte. Alles was daar op het zelfde moment, er was geen richting. Ik werd de ruimte zelf. Het gebrek aan geluid werpt je terug op jezelf, wat tegelijkertijd een beangstigend en verlossend gevoel kan brengen. Tijdens het bezoek aan de echokamer, kon ik alleen maar zingen. Het geluid van mijn stem reisde oneindig in herhaling. Het gebruik van groene draad refereert aan een virtuele ruimte, omdat de digitale ruimte als een versterking van de eigen overtuigingen kan worden ervaren.
Inhabit the universe is een verbeelding van het oor als transcenderend orgaan. De botsing van een geluidsgolf op het slakkenhuis mondt uit in de transcendering van het eindige in het oneindige. Het proces van horen is vergelijkbaar met een spiegelkabinet, alles wat erin belandt, wordt met de eigen weerkaatsingen vermenigvuldigd. De aan- of afwezigheid van de ramen en deuren symboliseert de mogelijkheid auditieve informatie binnen te laten komen of niet.
Noise Spectrum serie is geïnspireerd op het ruis spectrum; een reeks van acht verschillende geluidssignalen, met kleuren benoemd, die overeenkomen met een bepaalde frequentie, die de luisteraar koppelt aan specifieke materiële associaties en gemoedstoestanden. Dit gevoel voor kleur voor ruissignalen is vergelijkbaar met het concept van timbre in muziek. Ik heb ruisonderdrukkend schuim gebruikt als mal om het glas te laten smelten. Het reflecterende oppervlak van het glas geeft de stukken een nog vloeibaarder, transformatiever uiterlijk. De collectie glaswerken wordt gepresenteerd handgemaakte dozen, als juwelen bedoeld om de schoonheid van ruis te versterken.
Kunstwerken
Articles
Media
Highlights
Over de kunstenaar
In collectie van
Tentoonstellingen
Marktpositie
CV
Aangeboden kunstwerken van Zoë d’Hont
Tentoonstellingen
Gratis Online Magazine
Artikelen, interviews, shows & events. Wekelijks bezorgd in uw mailbox.