Antwerpen is een bruisende kunststad waar je struikelt over de galeries: van internationale toonaangevende tot veelbelovende signalerende, en van ateliers tot non-profit spaces. Voor zowel de ervaren als de beginnende verzamelaar valt er heel wat te ontdekken.
Zoals BORGER Nocturne bijvoorbeeld, een initiatief van galeries en kunstorganisaties in en rond de districten Borgerhout, Berchem en Zurenborg. Ieder seizoen, dus vier maal per jaar, organiseren zij een gezamenlijke NOCTURNE die bezoekers in de gelegenheid stelt om in de avonduren, liefst te voet of per fiets, de BORGER kunstroute te volgen.
Op vrijdag 22 januari vindt de eerste BORGER Nocturne van het jaar plaats en kunt u - gratis - langs bij o.a. Zeno X, DMW Gallery, Tick Tack, Eva Steynen.Deviations en vele andere bekende en minder bekende galeries en kunstplekken. In dit artikel een selectie van drie tentoonstellingen die te bezoeken zijn tijdens de kunstroute.
DMW Gallery: DISORDER (REPEAT)
De tentoonstelling Disorder (REPEAT) toont het werk van vijf kunstenaars rond het thema ‘wanorde’ als kenmerk van de creatieve geest. Kunstwerken zijn het resultaat van een proces in een ongeorganiseerde omgeving waarin de geest vrij is van bestaande gewoontes en patronen en zodoende een poging kan doen nieuwe antwoorden te vinden op de uitdagingen van deze tijd. Ook zien we de werking van herhaling als middel om orde te scheppen in de chaos, bewust of onbewust. De oplossingen en gedachtegangen zijn niet altijd herkenbaar voor de kijker, maar altijd weloverwogen en uniek voor elke kunstenaar. Met werk van Izabel Angerer, Anneke Eussen, Werner Mannaers, Joke Raes en Guy Rombouts.
ZENO X Gallery: Solotentoonstelling 'Coloured Cones' van Michaël Borremans
De titel van de tentoonstelling verwijst naar de nieuwe reeks schilderijen waarin satijnen kegels de hoofdrol spelen. Deze worden nu eens alleen en dan weer samen in verschillende constellaties tegenover elkaar geplaatst. Zowel de manier van presenteren als de keuze voor satijn refereert aan de traditie van de westerse portretschilderkunst. Door de codes van het genre te projecteren op de zielloze kegelfiguren ontstaat er niet alleen een spanning tussen subject en object maar ook tussen realiteit en abstractie. De doorgedreven individualisering van de kegels leidde er bovendien toe dat twee van hen een echte naam kregen: The Pope en Dodgy Bob. In The Pope verwijst Borremans rechtstreeks naar het portret van Innocentius X door Diego Velázquez, waarbij de stof van het gewaad als pars pro toto fungeert voor het personage op één van de bekendste portretten uit de westerse kunstgeschiedenis.
ZENO X Gallery: Solotentoonstelling 'Le Monde à l’Envers' van Patrick Van Caeckenbergh
Le Monde à l’Envers brengt verschillende installatieve werken en maquettes samen die het belang van zorgzaamheid benadrukken, op persoonlijk vlak en op wereldniveau. De figuur van de sjamaan speelt in veel van de werken een hoofdrol. De sjamaan is voor Patrick Van Caeckenbergh een tussenpersoon of drempelfiguur met wie hij zichzelf identificeert; net als de kunstenaar bevindt de sjamaan zich op de grens tussen twee werelden die hij met elkaar in contact tracht te brengen. Net als Van Caeckenbergh brengt de sjamaan het grootste deel van zijn tijd door met het observeren van de werkelijkheid, vooraleer hij een oplossing of genezing kan aanbrengen. Door zijn bijzondere positie binnen de maatschappij kan hij functioneren als een bemiddelaar of overbrenger van informatie. Het anatomisch theater (De waterval) demonstreert het wankele evenwicht dat de sjamaan moet opzoeken.
Manuela Klerkx ging in November in gesprek met Patrick van Caeckenbergh. Lees hier in het persoonlijke profiel meer over Van Caekenbergh zijn jeugd in Aalst, het kunstenaarschap dat hem ‘op het hoofd is gevallen’, de grote betekenis van kleine leventjes, de overheersende rol van de politiek en het belang van een klachtenboek ‘om van daaruit iets nieuws op te bouwen.’
EVASTEYNEN.DEVIATION(S): Benoît Felix
De uitgesneden tekeningen van Benoît Felix (°1969, werkt en woont in Lustin, België) bevrijden zich letterlijk van hun oppervlak en nemen hun plaats in de ruimte in. De zee, een wolk, elementen die als het ware getekend worden in de lucht. Momenten die hij vastlegt, als een herinnering. Felix’ poëtische werken zou je kunnen omschrijven als tekeningen die geen tekeningen zijn maar objecten, en objecten die geen objecten zijn omdat het tekeningen zijn. Onze taal kent eigenlijk geen woord om deze ambiguïteit uit te drukken. Maar gevoelsmatig weet je: dit zijn gedichten zonder woorden, zwevend in de lucht, al dan niet gevangen in een lijst.