In het oeuvre van Luc Vandervelde Lux lijkt niets verloren te gaan. Waar in zijn vroeger traject de focus lag op figuratieve, fotorealistische schilderijen, is ondertussen de materie de kern van zijn artistieke praktijk. Die aandacht is gegroeid uit het vinden van een houvast, in tijden waar alles snel verandert, en ook in het verlangen naar een herwaardering van materialen. Hij bedacht daarvoor een manier waarop hij een veelheid aan patronen en texturen met elkaar verweeft.
Geen enkel materiaal ontgaat dan ook aan de blik van de kunstenaar: tapijten, stoffen, plastiek, vilt, jute, rubber, breiwerk, metalen of houten frames, resten dakbedekking, tape of verhuisdekens worden verwerkt in zijn beeldend universum. Het is een veelgelaagde wereld waarbij gevonden voorwerpen vrijelijk worden samengebracht om zich in een bepaalde harmonie tot elkaar te verhouden. Er is materiaal dat gekocht of verzameld wordt maar er zijn vooral dingen die hij op straat of op de weg naar het atelier vindt. Alles kan belangrijk zijn en wat door iemand anders misschien wordt weg gegooid, krijgt bij hem een plaats. Elk ding, elke interactie is een potentieel materiaal om werk van te maken.
Wat er precies in een werk terecht komt, beslist hij intuïtief en op puur visuele basis. Hij ontrafelt de structuren van de afgedankte materialen door ze te ontmantelen en in het doen en het maken, in het opbouwen of verbinden van de verschillende lagen, manifesteert zich een bewuste transformatie: gerecycleerde restanten worden omgezet in esthetische composities.
Het experimentele proces blijft zichtbaar: elk onderdeel toont een fragment van een aandenken, een anonieme aanwezigheid van verhalen of geschiedenissen. Eigen herinneringen worden verstrengeld met onbekende levens, persoonlijke ervaringen met universele dimensies. Het lijken wel archeologische lagen die soms voelbaar maar onbereikbaar zijn of net open en bloot komen te liggen. Zonder morele stellingen te poneren wordt elk getransformeerde werk een object van reflectie dat bepaalde waarden vertegenwoordigt en ons uitnodigt om ons te positioneren ten opzichte van deze waarden.
Een andere schoonheid ontvouwt zich.
Alles verandert. Niets vergaat. (Ovidius)
Tekst: Els Wuyts, December 2019