De kunstwerken van Fabiola Burgos Labra kunnen gelezen worden als representaties van, of momenten in, een gelaagde process-based praktijk. Hierin verkent ze naast gender, kolonisatie en haar eigen familiegeschiedenis onze cultureel bepaalde omgang met materialen. In haar zoektocht naar een vernieuwende omgang met objecten slaagt ze erin, aan de hand van eenvoudige gebaren en met precaire materialen, betekenisvolle en gevoelige sculpturen en installaties te creëren.
Burgos Labra ondermijnt met haar werk enkele dominante vooronderstellingen over het kunstobject, die de grondslag van de kunstmarkt vormen. De wrijving met heersende denkbeelden over voltooidheid, permanentie, objectwaarde en eigendom wordt in de context van de kunstbeurs ultiem op de spits gedreven.
Zo bestaat de serie Mummies – mami uit met textiel ‘ingepakte’ fruit- en groentelichamen. Katoen- en woldraad worden zorgvuldig rondom de vruchten gehaakt, waardoor ze een sculpturale kwaliteit krijgen. De nieuwe schijn van evenwicht bedriegt echter: het leven zet zich onverminderd voort. Waar het zachte fruit langzaam de stoffen van binnenuit ‘beschildert’, treedt in andere gevallen het leven zelf naar buiten (cfr. Mummies - mami (Onion), 2024) De objecten bevinden zich in een staat van constante flux: ze zijn onstabiel en oncontroleerbaar. Hun trage maar zekere desintegratie eist aandacht en zorg op. Onverschilligheid is uitgesloten.
Waar in sommige gevallen een finale mummificatie, een verstilling optreedt, volgt in andere een geurige ontbinding: “Mummification is an as an act of conservation and care for life itself, with a recognition of human dependence on nature. Cotton is used to weave blankets and the decomposition of the living body is witnessed. The mummified objects tell a particular story, the cycle of life and death, and how to care for a “living sculpture.” (Fabiola Burgos Labra)