Kauwend op de wereld. Volgens Christine Clinckx ziet haar werk er niet uit als kunst. Ze maakt geen ’nieuwe’ dingen, maar ze voegt bestaande elementen samen, herschikt ze tot er een nieuw beeld ontstaat. Dit beeld ‘verstopt’ ze in de echte wereld, klaar voor confrontatie en dialoog. Christine’s familiegeschiedenis laat zich lezen als een door oorlog en angst getekend familie-epos. De oorlog scheidde haar grootouders, de angst hield hen uit elkaar. Christine groeide op met verhalen over bombardementen, haat, vluchten, schuilen, honger, achterlaten. Hier ligt de kiem van haar oeuvre. Uit deze verhalen distilleert ze een eigen taal en een eigen onderzoek.