30 august 2019, De Kunstmeisjes
De Kunstmeisjes tippen 4 exposities die je niet mag missen
De Kunstmeisjes is opgericht door drie kunsthistorici: Mirjam Kooiman, Nathalie Maciesza en Renee Schuiten-Kniepstra. Op hun website kunstmeisjes.com schrijven zij recensies over tentoonstellingen, die ze ook delen op Instagram en Facebook. Hun boek ‘De Kunstmeisjes - Vijftig kunstwerken om langer dan twintig seconden naar te kijken’ is vers van de pers: het is op 22 augustus 2019 verschenen bij uitgeverij Meulenhoff. Voor Gallery Viewer tippen ze de vier exposities waar zij voor staan te trappelen het aankomende gallery weekend.
GRIMM - Caroline Walker
De seizoensopener van GRIMM is dit jaar niemand minder dan Caroline Walker. Deze Schotse dame maakt niet haar debuut bij de galerie, want dit is inmiddels al haar derde show. En dat is maar goed ook, because we want more. Haar werk geeft ons het gevoel alsof we stiekem tijdens het uitlaten van de hond ‘s avonds laat door een raam bij onze buren binnengluren; een glimp van het leven van anderen. Een hoofdrol in Walkers werk speelt de veranderende rol van vrouwen in de maatschappij, en vooral binnen de arbeidsmarkt. Bij GRIMM zien we een serie vrouwen achter de naaimachine, een historisch thema dat niet nieuw is in de kunstgeschiedenis, denk bijvoorbeeld aan de naaiende vrouwen in het werk van de zeventiende-eeuwer Johannes Vermeer. Walker neemt je op overtuigende wijze mee in de privé-verhalen door haar prachtige manier van schilderen: realistisch, zonder kitsch te worden.
Canvasing, 2019, Caroline Walker.
Folkert de Jong slaat met zijn expositie Beginnings bij Fons Welters een heel nieuwe weg in. Deze tentoonstelling is opgebouwd uit een grote acrylglazen piramide, een web van elektriciteitsdraden en sculpturen is om de piramide heen geplaatst. De Jong staat bekend om zijn keuze voor onorthodoxe materialen, die eigenlijk bedoeld zijn voor de industrie of bouw. Hij creëert er echter figuren mee die zo uit historische verhalen lijken te wandelen, maar dan gedoopt in fluoriserende kleuren. De ontdekkingstocht naar nieuwe materialen biedt hem de mogelijkheid om meer te zeggen over de tijd waarin we nu leven, en zelfs ‘voorspellingen’ te doen over de toekomst. Of Folkert zelf in de galerie achter een glazen bol zal plaatsnemen? We hopen het.
Beginnings, Fons Welters.
Wanneer je wat meer over Johan Tahon wilt weten, kom je in zijn biografie op de website van Gerhard Hofland de volgende zin tegen: ‘He mixes his own glaze, making it thin enough to drip, and just thick enough to stick.’ Met dit soort poëzie heb je ons! Nu krijg je bij Gerhard Hofland niet alleen de bekende rauwe en opengewerkte beelden van Tahon te zien, maar ook het werk van Sonic Youth artiest Lee Ranaldo. Het is niet de eerste keer dat de twee hun talenten bundelen, dit deden ze bijvoorbeeld al in Museum Guislain met de expositie Bloedtest. Nu is het niet zo dat Tahon boetseert en Ranaldo speelt: beide mannen maken beeldende kunst! Tof om alvast te weten: Lee Ranaldo zal tijdens de opening ook optreden. Hier wil je bij zijn geweest.
Johan Tahon 2019, geglazuurd steenwerk.
Sanlé Sory opende op het juiste moment zijn fotostudio Volta in Bobo-Dioulasso. In hetzelfde jaar (1960) wordt zijn land (République de Haute Volta, nu Burkina Faso) namelijk onafhankelijk van Frankrijk en trekt de economie aan. Door zijn creativiteit en pro-actieve werkwijze - hij lokt klanten zelfs met muziek en dansavonden - wordt hij al snel een van de bekendste portretfotografen. Bij Galerie Wouter van Leeuwen zie je een verzameling foto’s die Sanlé Sory maakte, een daarin een afspiegeling van zijn tijd en generatie. Maar boven alles word je vooral heel vrolijk van zijn werk. Sory’s klanten wilden overduidelijk graag geportretteerd worden; hun plezier spat van het beeld af. Ze konden ook zelf hun setting kiezen, want de fotograaf had allerlei te gekke achtergronden paraat in zijn fotostudio, zoals een vliegtuig of tempel. Met aanvullende props kleedde je de foto verder aan, et voilà, zo was je ineens een stewardess. Sory, inmiddels de 75 gepasseerd, is nog steeds aan het werk en weet nog steeds een enorme glimlach op ons gezicht te toveren.
Un coup de fil important, 1982, Sanlé Sory
