Materia Nova, aanraken wat je (niet) begrijpt
Er zijn momenten waarop materiaal niet langer louter de vorm dient, maar zelf begint te spreken. Waar de kunstenaar geen meester meer is over de materie, maar leerling wordt. ‘MATERIA NOVA’ brengt vier kunstenaars samen die precies binnen dat spanningsveld werken. De werken van Peggy Wauters, Laura de Coninck, Sylvie Martens en Malvine Marichal getuigen van een fundamentele omkering. Materie zingt zich los van het bekende. Openbaart zich als iets nieuws, als iets dat ons uitnodigt om opnieuw te kijken, te ruiken, te voelen.
In deze tentoonstelling treedt ‘MATERIA NOVA’ niet op als technologische vernieuwing, maar als een verschuiving in gevoeligheid. Het is materie die zich anders begint te gedragen, eigenzinnig, zintuiglijk, weerbarstig. Ze onttrekt zich aan de logica van productie en beheersing. Elk werk fungeert als een betekenislaag waarin materie zichzelf terugvindt en de toeschouwer meevoert in een trage, tastbare transformatie. Deze kunstenaars werken met materie als met een levende taal, een fluïde aanwezigheid.
Materia Nova, een levend archief
Materia Nova is geen nostalgisch pleidooi, noch een onkritische verheerlijking van het ambacht. Het is een uitnodiging tot vertraging, een pleidooi voor een zintuiglijke openheid die ons in staat stelt de wereld om ons heen met nieuwe ogen te zien. In een tijd waarin alles steeds meer digitaal en ongrijpbaar wordt, kiezen deze kunstenaars bewust voor het tastbare, het geurige, het fragiele.
Ze nodigen ons uit om ons te verbinden met de fysieke werkelijkheid van de materie, om haar niet alleen te bekijken, maar ook te voelen, te ruiken en te ervaren. Door het alledaagse te verheffen en het vaak onopgemerkte zichtbaar te maken, tonen ze aan dat materie veel meer is dan een omhulsel. Het is een levend archief, een poëtische aanwezigheid die, als we ons er open voor stellen, ons iets kan leren over onze eigen relatie met de wereld.
Dit vraagt om aandacht, om geduld, en vooral om de bereidheid om naar het stille verhaal van de dingen te luisteren.
De sublieme broosheid van Peggy Wauters
Peggy Wauters schept werelden die tegelijk teder en verontrustend zijn. In deze tentoonstelling toont ze fragiele keramieken en porseleinen objecten, bloemencomposities, erotische slipjes aan kleerhangers en miniatuurlandschappen in houten blokjes. Onder stolpen zitten porseleinen vogels met gouden pootjes.
Haar werk is doordrenkt van het groteske en het absurde, balancerend tussen schoonheid en horror. Het roept vragen op over identiteit, macht en religie, en nodigt uit tot een zintuiglijke confrontatie met het onderbewuste. Materie is bij Wauters nooit neutraal. Ze ademt, provoceert, verleidt.
De taal van geur en herinnering bij Laura De Coninck
Bij Laura De Coninck wordt kunst een zintuiglijke ervaring. Haar sculpturen en schilderijen zijn niet alleen om te zien, maar ook om te ruiken — flarden van geur die herinneringen wakker maken.
Een grote borstsculptuur, samen met twee kleinere vormen, draagt de intieme geur van moedermelk, die via een speciaal parfum telkens opnieuw tot leven kan worden gebracht.
Voor KMSKA-erfgoed legt De Coninck fragiele bloemblaadjes neer, gevormd in klei en gekleurd in Yves Klein-blauw en wit. Ze vangen de geur van het museum, als echo's van een verleden dat je zachtjes kunt aanraken.
In l’œil et l’esprit laat ze blauwe schilderijen ademen, doordrenkt met een eigen, zorgvuldig gecomponeerde geur. Tenslotte vertaalt ze met Saudade vertaalt het verlangen naar wat voorbij is in een nieuw kleiobject, dat subtiel de melancholie verspreidt van een geur die herinnering en hart samenbrengt.
Opgeleid bij geurkunstenaar Peter de Cupere en getraind bij parfumhuis Givaudan, weeft Laura De Coninck geur en beeld samen tot één: een kunst die niet alleen gezien, maar diep gevoeld wordt.
Luchtlagen als schilderkunst bij Sylvie Martens
Sylvie Martens schildert geen voorwerpen, maar hun adem. Wolken, licht, schaduw, vergankelijke fenomenen krijgen vorm in trage lagen olieverf op marmer, hout, zeemleder of was. Haar werk sluit aan bij de luministische traditie van Emile Claus, maar verwijst ook naar de wolkenstudies van Constable of de dramatiek van Turner. De keuze voor kwetsbare, oneffen dragers versterkt de vergankelijkheid van het beeld. Haar schilderijen zijn tegelijk krachtig en fragiel, als tijdelijke ontmoetingen tussen kleur en licht. Ze nodigt uit tot een contemplatieve blik op de natuur … en op onze plaats daarin.
De traagheid van het object bij Malvine Marichal
Bij Malvine Marichal spreken draad en textiel. Ze borduurt met zwarte, witte en rode draden op gerecycleerde stoffen en papieren, vaak verwerkt in oude doosjes of kaders. Haar werk is klein van schaal, maar groot in intimiteit. Elk object ademt herinnering en traagheid. Het repetitieve handwerk, de zichtbare steken, de verweerde materialen: ze suggereren een zoeken naar evenwicht, schoonheid en betekenis. In haar wereld maakt logica plaats voor intuïtie, snelheid voor verstilling. Marichals werk nodigt uit tot langzaam kijken, een zeldzaamheid in onze tijd.
-Tekst: Yves Joris, kunstrecensent-