Yılmaz liet zich voor deze serie nieuwe werken inspireren door verschillende vrouwelijke Anatolische godinnen. Anatolië, ook bekend als Noord-Mesopotamië, is de bakermat van een aantal historische vrouwelijke figuren, waaronder godinnen zoals Inanna (Ishtar), Tomris, Umay en Cybele (Kubileya).
Archeologische vondsten suggereren dat er in Anatolië sprake was van een matriarchaat waarin godinnen en vrouwelijke krijgers werden vereerd zoals de Amazones. Yilmaz onderzoekt deze periode met een feministische bril.
Ook door haar werkwijze verwijst zij naar archeologie. Door lagen multiplex uit te snijden ontstaat een reliëf dat doet denken aan een landkaart waarin verschillende lagen worden verbeeld. Voor de tentoonstelling vervaardigde Yilmaz werk, geïnspireerd door Neolithische figuren, in 3D-geprint metaal.
Yilmaz nam deel aan verschillende biënnales en museumtentoonstellingen, waaronder de 59e Biënnale van Venetië 2022, de 4e Karachi Biënnale 2024, de 16e Biënnale van Istanbul 2019 en de 11e Biënnale van Shanghai 2016. Haar werk was te zien in Tenminste Houdbaar Tot in Museum Arnhem in 2022 en PERFORMATIK 17 in Brussel. Daarnaast was zij artist in residence bij ACC in Gwangju (Zuid-Korea) en behoort zij tot de alumni van de Rijksakademie in Nederland.