Müge Yılmaz (1985) nodigt ons uit om de natuur te begrijpen als een denkend en handelend wezen op zichzelf. Ze betrekt het publiek via installaties en rituelen die gericht zijn op het beschermen van het milieu. Haar sculpturen en performances putten uit oude symbolen en praktijken, opnieuw geïnterpreteerd door een feministisch perspectief. Referenties in haar werk variëren van Neolithische Anatolische hiërogliefen tot Hamsa’s, of Handen van Fatima. Haar sculpturen lijken op schaduwen van goden, dieren en gebaren, zoals die te zien zijn op de muren van grotten of tempels. Yılmaz onderzoekt de paradoxen van bescherming, waarbij ze zich richt op de verbanden met gemeenschap, overleving en geloof. Bescherming lijkt veiligheid te bieden, maar kan volgens haar ook controle of agressie met zich meebrengen. “Militarisme werd gecreëerd om landen te beschermen, maar beperkt vaak de vrijheid.” Voor Yılmaz is geloof op zichzelf een vorm van bescherming. “Als je een boom wilt beschermen, creëer er dan een verhaal omheen.”
Yilmaz nam deel aan verschillende biënnales en museumtentoonstellingen, waaronder de 4e Karachi Biënnale 2024, de 59e Biënnale van Venetië 2022, de 16e Biënnale van Istanbul 2019 en de 11e Biënnale van Shanghai 2016. Haar werk was te zien in Tenminste Houdbaar Tot in Museum Arnhem in 2022 en PERFORMATIK 17 in Brussel in 2017. Daarnaast was zij resident artist bij ACC in Gwangju en is zij alumni van de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam, Nederland.