De tentoonstelling 'Disabstraction Sunrise' is een zeer persoonlijke ode aan de prachtige speeltuin die nu openstaat voor kunstenaars van alle media. Een oneindig veld van mogelijkheden waar we kunnen navigeren tussen popfiguren, monochromie, tachisme, ondergrondse vertellingen, enzovoort. Dit project moet gezien worden als een subjectieve, niet-uitputtende momentopname van deze bewegingen. De titel is een knipoog naar Claude Monets beroemde schilderij Impression soleil levant, toen abstractie misschien wel voor het eerst flirtte met figuratie.
De tentoonstelling is ook bedoeld als visueel bewijs dat tijd rekbaar is, dat er geen lineaire geschiedenis bestaat, maar eerder een veelheid van heen en weer, van onderling verbonden en poreuze feiten, een continuüm met rizomische structuren. De 'Grote Geschiedenis' van de wereld of van de kunst bestaat niet, het is slechts een min of meer geruststellende illusie, de antithese van de zorgen van het atelier, van de keuzes en handelingen die vandaag, net als in het verleden, werken om kunst te maken.