L’ ENDSCAPE
We leven in een tijd waarin, door ontginning en delven van de natuurlijke bronnen, verdere verstedelijking, industrialisering, pollutie, woonuitbreiding en toenemende mobiliteit, het ‘traag gegroeide’ en ‘ontstane’ landschap onder zeer grote druk komt te staan. De vruchtbare grond wordt schaars en dreigt verloren te gaan. Het lijkt er sterk op dat de mens, samen met het landschap, slachtoffer dreigt te worden van zijn eigen alles overrompelend en veroverend enthousiasme.
Deze actuele vraagstellingen beweegt ook deze kunstenaars ertoe om zich van het landschap, als metafoor of uitgangspunt, te bedienen om uitdrukking te geven aan die en andere bezorgdheden of vraagstellingen. Soms wordt het landschap daarbij behandeld vanuit ‘romantisch-nostalgische’ beweegredenen, wordt een nieuwe wereld geschapen of wordt een nieuwere landschapsvorm als kern van de beeldtaal gehanteerd. Soms wordt het landschap gebruikt als uitdrukkingsmiddel om een tijdsgeest weer te geven en een gevoel van voorvoelen of vermoeden op te roepen. Het is tevens een leidraad doorheen de ontwikkeling van een oeuvre om de persoonlijke beeldtaal steeds te heruitvinden.
De tentoonstelling brengt 2 kunstenaars samen die het landschap als een zeer persoonlijk gegeven of uitgangspunt hanteren in hun gehele oeuvre en een hoogsteigen benadering daarvan maken of uitbeelden. Geboeid door de schoonheid, de melancholie en de tragiek van het vergaan en het ontstaan, afbrokkelen en groei, verschijnen en verdwijnen, maken ze interpretaties, stollen ze de tijd. In een zekere esthetiek en een beetje naast de actuele canons. Beelden worden het, waarin veel van de inhoud, betekenissen en beeldassociaties, vanuit scherpte en diepte, hun plaats proberen te vinden en te tonen.
Het zijn vaak, niet steeds, goed aanvoelende, mooie, verzachtende en troostende beelden.
d.V.D.w.