Ur is een film over het verdwijnen van het laatste oerbos van Europa, het Białowieża-woud, gelegen op de grens tussen Polen en Wit-Rusland. De toekomst van deze natuurlijke omgeving staat onder druk door tegenstrijdige politieke belangen. Ur is een langzame meditatie over de tegengestelde stemmen die zijn ingebed in dit omstreden landschap en natuurlijke erfgoed, en laat zien hoe politieke besluitvorming de formatie van landschap beïnvloedt. De film schetst deze tijdlijn van 2016 tot nu en geeft een stem aan de mensen die betrokken zijn geweest bij de verdwijning en de toekomst van deze plek, variërend van de Poolse overheid tot advocaten van Client Earth en de Europese Commissie. Uiteindelijk brengt de film in beeld wat de dood van een levend organisme betekent.
Eline Kersten (1994) voelt zich aangetrokken tot de mysteries van onze aarde, tot de schoonheid van grootse natuur die nauwelijks plaatsheeft in het ontworpen en gestileerde Nederlandse landschap. De relatie van de mens tot de aarde, of meer lokaal, de mens tot zijn directe omgeving, vormt een rode draad in haar werk. Kersten is geïnteresseerd in de betekenis die we toekennen aan landschappen door de verhalen die we erover vertellen. In haar werk, veelal films en audio, richt ze zich op specifieke locaties en op de microverhalen die in het landschap te vinden zijn. Tegelijkertijd is Kersten, die na de academie in Maastricht een master Curating volgde aan Goldsmiths, University of London, tentoonstellingsmaker. Samenwerking is voor haar belangrijk. Ze werkt regelmatig met externe deskundigen zoals een geoloog, een archeoloog of een vulkanoloog omdat ze via de wetenschap manieren vindt om het ‘onwaarneembare’ te transformeren naar het, voor de mens, waarneembare. Kersten onderzoekt ook in welke mate het landschap ons beïnvloedt. “Als je onderdeel uitmaakt van het landschap waarin je je bevindt, dan heeft het zorgdragen voor dit landschap direct meer betekenis en waarde, omdat het niet alleen ‘het andere’ aangaat, maar ook jezelf. Dit bewustwordingsproces wil ik door mijn werk heen weven, hopende hiermee ook een verschuiving teweeg te brengen in het denken van de toeschouwers van mijn werk.”