Thomas Verstraeten zijn eerste solotentoonstelling 'Look out of the window. What you are seeing is called history', bij Fred & Ferry Gallery is opgezet als dialoog, of misschien beter: een confrontatie tussen twee projecten: 'Pierre Menards paradox' en 'Familiestraat’.
In september 2014 maakte Thomas Verstraeten Pierre Menards paradox. Daarvoor bouwde hij in de tentoonstellingsruimte een kopie van het schuin tegenover gelegen Marokkaanse koffiehuis Tanger. De installatie beschreef het interieur van het koffiehuis opnieuw, als een plek van hier en elders, vertrouwd en vreemd, als een paradox. Hij wilde niet alleen een kopie maken in ruimte maar ook een kopie in tijd. Daarom besloot hij een stuk geschiedenis van het echte café Tanger opnieuw na te spelen. Op basis van een opname maakte hij een gedetailleerd scenario van de gebeurtenissen in café Tanger op 10 september 2014 tussen 18u27 en 18u52. Op de dag van de opening speelden de stamgasten van café Tanger een herhaling van een stuk caféleven dat zich tien dagen eerder had afgespeeld.
Deze performance bleek de voorstudie van een veel groter project dat hij zeven jaar later zou maken. Voor Familiestraat bouwde hij in een grote fabriekshal een exacte replica van zijn straat in hout en karton. Vervolgens speelde hij samen met 250 buurtbewoners een jaaroverzicht van ware gebeurtenissen in de Familiestraat van het bizarre jaar 2020 na. Dit resulteerde in een zes uur durende haast mythische performance waarin een heel jaar voorbij kwam. Van koude winternachten tot broeierige zomeravonden. Alle theatrale middelen werden ingezet.
In beide projecten worden op het eerste zicht futiele stukjes geschiedenis met ontzettend veel zorg en precisie nagespeeld door zijn oorspronkelijke ‘bewoners’. Beide projecten nemen gewone, alledaagse gebeurtenissen als uitgangspunt. Het zijn stukjes geschiedenis die gered worden van het vergeten. Cees Nooteboom schrijft daarover in zijn magistrale roman Allerzielen dat historici ‘een gat vullen in de tijd dat er is en niet is. (…) De wereld zoals die is, is tot stand gekomen door gebeurtenissen. Daar kan dus niets meer uit worden weggelaten, ook al ken je die gebeurtenissen niet. Ze hebben plaatsgevonden.’ Met andere woorden: zo goed als alle gebeurtenissen zijn gedoemd om te verdwijnen in de gaten van ons geheugen, ‘maar de wereld waar wij mee te maken krijgen is juist een optelsom van alles wat er gebeurd is, ook al weten we vaak niet wat er gebeurd is.’ Elke gebeurtenis, hoe klein of banaal ook, draagt dus wezenlijk bij tot die enkele gebeurtenissen die wel een plaats krijgen in ons collectieve geheugen. ‘Geschiedenis is een substantie die uit zichzelf vervaardigd wordt, als je je van het staccato van de krantenkoppen afwendt en heel goed luistert hoor je het oneindig trage knarsen van de wielen waartussen nooit iets verloren gaat.’, schrijft Nooteboom dan weer in zijn Berlijnse Notities.