In Inner Core presenteert Jaehun Park een sculptuur die doet denken aan een segment van een groter, autonoom systeem – alsof we een onderdeel van een onbekende planeet of machine observeren.
De vormtaal is scherp en modulair: geometrische vlakken, openingen en rasters grijpen ineen tot een nauwkeurig, bijna industrieel ontwerp. Toch blijft het object zintuiglijk. De zachte, bijna huidachtige kleuren en de honingraatstructuur geven het werk een fysieke lading. In het bovenste vlak lijkt een gecodeerde beweging te schuilen – een stille dynamiek, alsof er iets circuleert in de diepte.
Park speelt met schaal: Inner Core kan evengoed de kern van de aarde verbeelden als een printplaat of luchtsysteem. Het werk opent zich visueel als een doorsnede – een inkijk in een systeem dat normaal verborgen blijft.
Zo biedt Inner Core een poëtische benadering van technologie, abstractie en orde. Geen statement, maar een voorstel: een uitnodiging om na te denken over wat zich binnenin bevindt, in een wereld die vaak alleen de buitenkant leest.