In Launcher onderzoekt Jaehun Park de esthetiek van controle. De sculptuur oogt als een fragment uit een toekomstig militair ecosysteem: een module, een wapeninterface, een schakel tussen mens en machine. Gemaakt van Engineered Polymer en afgewerkt met chirurgische precisie, roept het werk beelden op van industriële huid, aerodynamische vormen en verborgen functies.
Het object is gesloten, maar gespannen. De geometrische lijnen en het gladde oppervlak suggereren een doelgerichte technologie – iets dat klaarstaat om te activeren, aan te sturen of los te laten. Zoals de titel al doet vermoeden: Launcher is geen eindpunt, maar een startmechanisme.
Park speelt met ontwerptalen uit de militaire wereld, sciencefiction en interface design. Hij toont ons een vorm zonder uitleg, een object zonder verhaal – en juist die afwezigheid schept betekenis. Launcher is sculptuur als spanningsveld: tussen functie en fictie, tussen controle en overgave.