Met snelle en krachtige penseelstreken creëert schilderes Vera Kersting (1997) taferelen die grenzen en dualismen proberen te overstijgen. Haar werken zijn vaak unheimlich: griezelige meditaties over tussenruimten waarin verleden en heden, fictie en werkelijkheid, afstand en intimiteit, agressie en contemplatie, subject en object samensmelten. In haar serie Ik moest buigen zei ze interpreteert Kersting de herinneringen van haar grootmoeder aan haar internering in een Japans concentratiekamp in Indonesië tijdens de Tweede Wereldoorlog.
“’ Ik moest buigen zei ze' is een project gebaseerd op familieherinneringen aan het Japanse kamp in Indonesië. Persoonlijke verhalen leidden tot onderzoek naar de geschiedenis van Indonesië, inclusief de coup van 1965, en Westers imperialisme.