Altijd tekende en borduurde Lawrence James Bailey (1976, VK) niemandslandschappen, de randen van de natuur. Maar voor deze expositie koos hij een nieuwe richting. De mensen, die hij voorheen alleen suggestief kenbaar maakte door wat zij achterlieten, vormen nu juist expliciet het onderwerp. Lawrence heeft zijn textielkunstwerken met een naaimachine geborduurd, waarbij hij het apparaat gebruikt als een tattoeëernaald, constant snel heen en weer bewegend om lijnen te verdikken en kleurvlakken in te vullen. Ter voorbereiding trok hij verscheidende malen het Amsterdamse achterland in, waar hij zich in isolement een andere Lawrence voelt dan zijn stadse zelf. Deze persoonlijke verandering vertaalde hij naar portretten die hij van zijn vrienden en kennissen maakt. Daarom beeldt hij ze niet af zoals ze eruitzien, maar als een personificatie van een religieus of fabelachtig figuur en vaak achter een soort masker. De personen worden zo getransformeerd of transformeren zichzelf. Deze transformatie is volgens Lawrence de crux van het alleen zijn in de natuur. Ben je nog dezelfde persoon in deze andere, ‘natuurlijkere’ omgeving?