Uit de serie Cette Vue Que Je N’aurai Plus
Hoe kan tijd ervaren worden tussen vluchtigheid en elasticiteit. Kunnen we tijd verlengen, zodat deze niet opeens tussen onze vingers door glipt? De nieuwste serie van Victoire Eouzan gaat over haar relatie tot tijd en vooral haar relatie tot het heden. Dit komt tot uiting in de plaatsen en plekken die zij bezoekt en die haar aanzetten tot contemplatie. Zij onderhoudt altijd een fysieke verbinding met deze plekken, zij gaat naar de zee, trekt door bergen heen, dit fysieke onderzoek dwingt haar te voelen wat daar gebeurt.
Door teksten over de beelden te plaatsen wordt er een dialoog tot stand gebracht tussen het mentale beeld dat door de tekst wordt gecreëerd en het daadwerkelijke afgedrukte beeld. Hiermee onderzoekt zij wat afbeeldingen suggereren, en welke emoties zij teweeg brengen.
In haar kunstenaarspraktijk confronteert ze technieken uit verschillende vakgebieden met elkaar, zoals oude fotografische of printprocestechnieken, met nieuwe technologieën.