De werken van Loretta Lux lijken een vage maar tastbare afstand tussen het publiek en de vaak zelfbewuste onderwerpen van haar portretten uit te stralen. Omdat ze geen tijd of ruimte aangeven, suggereren de foto's een soort verhaal. Deze bedoelde ambiguïteit wordt versterkt door de bleke huidskleuren van de kinderen en hun eenvoudige achtergronden. Ze portretteert ze als in een dagdroom, ongemakkelijk, ongeïnteresseerd en erg afwezig. Voor Lux maken deze eigenschappen kinderen de perfecte modellen voor haar werk.