In de voetsporen van illustere voorgangers uit De Stijl, zoals Mondriaan en van der Leck, kijkt ze voor deze nieuwe werken naar de horizon als een oriëntatie- en abstractiepunt. Het uiteinde van
een blikveld als de oorsprong van abstractie. De ruimte die zich voor de lens uitspant is een existentialistische leegte opgetrokken uit subtiele kleurovergangen en een minimalistisch lijnenspel. In theoretische zin dan. Het blijven analoge foto's van kleine, verfijnde collages.