Onze bezittingen, vandaar de naam, zijn ons bezit. Denken we ooit dat ze verlangen
niet te zijn? Ik maak mijn werk met gevonden textiel en zeep. Ik verzamel ze van
verschillende plekken in mijn omgeving. Ik week het textiel met gesmolten zeep. Het zinkt
in de vezels en verhardt totdat het één wordt, een nieuw menselijk object,
lijkt op de textuur van huid en vlees. Zeep symboliseert het menselijk lichaam zoals het
condenseert. Lijkt op de menselijke huid terwijl deze barst en zweet. Een
intiem, niet-menselijk, mensachtig kunstwerk maken. Ik por naar een meer respectvolle,
liefdevolle relatie met onze intieme objecten. Alle objecten zien, mens of
niet-menselijk, als gelijken. Ik transformeer dit textiel in een van ons, onze eigen verwanten.