3 Media items ᛫ 24 Beschikbare kunstwerken
4 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 3 Aanbevelingen
Soms ben ik ook gewoon even uitgekeken op een kunstenaar die (te)veel aandacht heeft gekregen of wiens/wier werk ik misschien te(veel) heb gezien misschien. Erik van Lieshout is zo’n kunstenaar waarbij me dat overkwam. Jarenlang genoot ik enorm van het werk. Het begon met zijn absurde schilderijen als ‘Neger aan het spit’ (1994), collectie Stedelijk Museum, Schiedam. Hoe vaak zou die tegenwoordig op zaal hangen? Of het wonderschone ‘Schilderij met ballen’ (1999), collectie Fries Museum, een soort pesterige verwijzing naar Rene Daniels. Ik heb de meeste films die Van Lieshout maakte wel gezien en als ze me niet al aan het lachen maakten of ontroerden, zetten ze zeker aan tot nadenken.
In een film van Pieter Verhoeff geeft Van Lieshout een definitie van een kunstenaar: iemand die iets over de maatschappij te zeggen heeft, maar niet in de politiek of wetenschap zit. Ik vind dat een mooie en ware omschrijving, al ken ik veel kunstenaars die daar totaal geen boodschap aan hebben. Van Lieshout’s tekeningen zijn provocerend, baldadig, onbeschaamd en gewelddadig, soms ronduit gemakzuchtig maar vaker virtuoos. Als kunstadviseur was het lastig iets te vinden waar de doorsnee cliënt warm voor liep. Gelukkig vielen er toch mensen met mij voor zijn rauwe, maar rake lijnen. Maar op een zeker moment was ik overvoerd. Iedere beurs weer opnieuw een wandje met tekeningen en een video in een gammel hokje. Daar kwam ook bij dat ik minder had met zijn latere, veelal kleine collages van gekleurd en beschilderd tape. Op groot formaat kwamen ze nog wel tot hun recht, maar als A4 en A3 werkjes bleef ik naar de techniek kijken in plaats van naar een kunstwerk. Voor alle duidelijkheid, mijn geleidelijke desinteresse had nauwelijks met de kwaliteit van Van Lieshout te maken. Ik beschrijf het omdat het een proces is dat ik ook veel om mij heen zie. Plat gezegd: het gemakzuchtige gevoel van “we kennen dit wel, op naar het volgende verhaal”. Een paar jaar liet ik het even links liggen. Gelukkig, en dat is de kracht van een ADHD-talent als Van Lieshout, weet een kunstenaar me soms na een paar jaar weer enorm te grijpen. De video die bij deze tekening hoort hoef ik nu eens niet te zien, ik geef er mijn eigen invulling aan: In mijn beleving kijk ik naar een Brabants familielid die, zittend naast het biljart zijn vorige, jammerlijk mislukte bal overpeinst terwijl zijn tegenstander nu het potje kan afmaken. Mooi als je zoiets kunt oproepen.