Op zijn website lezen we over Ko van ’t Hek: tekstschrijver, filosoof, kunstkijker. Op de website van Mr Motley staat: ‘Ko van ’t Hek is bekend als de slechtst belezen filosoof van Nederland, als de helft van het duo Kunst Kijken met Ko & Kho en natuurlijk als de eerste Ko van ’t Hek des Vaderlands. Voor Mister Motley schrijft hij mini-essays over een ontmoeting met een kunstwerk.’ Daar kun je mee thuiskomen, toch? Maar wat nergens staat te lezen is dat Ko ook de man is van essays met schitterende titels als ‘Wees blij, wees blij, wees godverdomme blij’, ‘Shit maakt solidair’, ‘Roze is ook maar relatief’, ‘Geen betere troost dan grijze troost’, ‘Het leven tussen wimpers’, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Stuk voor stuk pareltjes van poëzie. Maar wat je ook moet weten is dat Ko als één van de weinigen in staat is met oprechte vragen en gevoelens van ongemak over kunst te praten. Dat hij zichzelf niet verstopt achter cynisme of achteloosheid maar het bevragen en beschrijven zelf tot kunst heeft verheven. En het mooie is, Ko gaat niet op de loop voor ongemak, pijn of melancholie maar kijkt het monster recht in de ogen. Precies zoals hij naar een kunstwerk kijkt. Ook als het scherpe tanden heeft. En wat ik bijna was vergeten te vermelden: Ko is altijd in voor werk en heeft altijd zin in zwarte koffie. Staat op zijn website te lezen. En tenslotte zou Ko Ko niet zijn als hij ons, lezers en kunstkijkers, geen opdracht zou meegeven. Lezen dus. En geniet ervan!
Kunst heeft een gemene kant, scherpe tanden. Natuurlijk kan kunst mooi zijn, troosten, je optillen en even verderop weer neerzetten. Maar het kan je ook van je stuk brengen. Een dolk zijn die in je buik wordt gestoken en gedraaid. Onprettig, naar, misselijkmakend. Maar als die eerste ontheemde gevoelens gedaald zijn, heeft de prikkende duivel ruimte gemaakt voor iets nieuws. De wond is een onbeschreven plek, een wit vel, een mogelijkheid tot groei. Hoe ongemakkelijk ook, we hebben dat nodig. Zonder pijn staan we stil.