In 1989 begon hij als freelance journalist en kunstcriticus voor diverse dag- en kunstbladen. Al snel vestigde hij zijn naam in de functie van hoofdredacteur van Kunstbeeld en sinds 2008 is hij als directeur en curator verbonden aan Kunsthal KAdE in Amersfoort: Robbert Roos. Een kunstkenner die graag buiten de gebaande paden denkt, een kwaliteit die zijn tentoonstellingen voor Kunsthal KAdE verrassend en spannend maken. Het kost Roos geen moeite een collectie samen te stellen, gewoon, omdat hij graag kijkt naar- en schrijft over kunst. Roos is iemand die als geen ander begrijpt dat het bij kijken naar kunst gaat om wat er ‘tussen de beelden te zien is’. Anders gezegd, de poëzie van een kunstwerk zit ‘m niet in wat je op het eerste gezicht ziet maar in wat je in tweede instantie ontdekt en ervaart. Dat is precies het verschil tussen de waarheid en wat de kunstenaar ervan maakt. En hoe verschillend dat kan uitpakken ontdekte hij tijdens zijn roadtrip door het Amerika van Trump. Als directeur van KAdE is hij niet bang zijn nek uit te steken. Zo nodigde hij in 2014 dEUS-frontman Tom Barman uit om een tentoonstelling samen te stellen over Belgische kunst. In het begeleidende persbericht stond te lezen: ‘De Vierkantigste Rechthoek’ Tom Barman ziet alle hoeken van een eeuw Belgische kunst.’ In aanloop naar de presidentsverkiezingen reisde Roos twee maanden naar de VS waar hij antwoord zocht op de vraag hoe kunstenaars zich, tijdens het Trump-tijdperk, positioneren. Dat leidde tot de driedelige tentoonstellingen-cyclus ‘This Is America | Art USA Today die vanaf 26 september in KAdE te zien is en waarin een diverse groep kunstenaars via schilderijen, fotografie, video, tekeningen en installaties een beeld schept van het huidige, sterk gepolariseerde Amerika. Voor deze tentoonstelling sprak Roos met kunstenaars die hun president met hyper-realistische schilderijen eren maar ook met activistische kunstenaars die worstelen met de humane crisis die aan de grens met Mexico aan de gang is en voor wie kunst een vorm van sociaal werk is geworden.
‘Ik ben geboeid door kunst die de poëzie in een beeld weet te vinden. En die poëzie ligt vaak net naast de werkelijkheid. De onderstroom, de dwarse blik, de indirecte waarheid. Abstractie die je weghaalt van het concrete. Figuratie die ontsnapt aan letterlijkheid. Alle kunstwerken die ik heb gekozen, hebben voor mij iets subtiels. Ze fluisteren meer dan dat ze willen overdonderen. En vaak moet je twee keer kijken. Wat zie ik eigenlijk?’