Collecties

Gabriel Lester

Een collectie die leest als een gedicht

Gabriel Lester (1972) werd in Amsterdam geboren, waar hij zijn weg als uitvinder, beeldend kunstenaar en filmregisseur al vroeg had gevonden. Lester’s creativiteit kent geen grenzen en omvat muziek, film, ruimtelijke installaties, performance kunst, beeldhouwkunst, architectuur, fotografie en proza. En o ja, hij is ook nog eens een begenadigd verhalenverteller. Hij houdt nu eenmaal van de kracht van woorden, van taal. Zelf zegt hij over zijn werk: ‘In mijn beeldende kunst en films ontleed ik vaak beeld, taal en vorm. Ik zoek in de kunst de grens op van beeld in relatie tot verhaal en andersom zoek ik in films naar de grens van het verhaal in relatie tot het beeld. Ik ben niet op zoek naar eenduidige oplossingen, maar gefascineerd door de condities en het verlangen die onze waarneming beïnvloeden. Ik wil de toeschouwer hersengymnastiek bieden. Dit doe ik door werk te presenteren dat in beeld, taal, betekenis en duiding elastisch is.’

Voor zijn collectie heeft Gabriel acht op tekst gebaseerde kunstwerken geselecteerd. En Gabriel zou Gabriel niet zijn als hij er niet iets mee zou doen, vandaar zijn collectie, gevat in een gedicht:

Lets play pretend
Go home
Erase Awareness
This is the fall out
Drawing blues
Mirage
Die slow

Maurice Nuiten

0 Media items ᛫ 16 Beschikbare kunstwerken

1 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen

Veel (moderne) komedie draait om het gegeven dat de personages of komieken dingen doen en zeggen die we in het dagelijks leven eigenlijk ook zouden willen doen of zeggen, maar niet doen omdat het onfatsoenlijk is. Het gegeven van een feestslinger die de lezer/toeschouwer aanmoedigt net alsof te doen, is eigenlijk een onfatsoenlijke aansporing, die niet te min wel een heel algemene verjaardagsgedachte is: vals lachen, doen alsof er voorafgaand aan het feest geen enkele stress of ruzie heeft plaatsgevonden en net doen alsof we elkaar aardig vinden. Voor mij levert het feit dat deze tekst in de vorm van een soort geforceerde glimlach is opgehangen een erg komische verdubbeling.

Sarah Maple

3 Media items ᛫ 8 Beschikbare kunstwerken

1 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen

Voor mij is dit op de een of andere manier een onheilspellend beeld. Hoe langer ik ernaar kijk hoe intrigerender ik het vind. Ik ben het soort kijker die zich afvraagt of er ten tijde van het nemen van de foto aan de achterkant van de wereldbol al Home stond, toen Go werd gefotografeerd, of andersom. Ik wil het onzichtbare zien. Wat me aanspreekt is de eenvoud in dit beeld en tegelijkertijd de veelzijdigheid van de betekenis “go home”. Gaan en huis óf thuis.

Rory Pilgrim

4 Media items ᛫ 23 Beschikbare kunstwerken

5 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 1 Aanbevelingen

Dit werk wordt op de website uitgebreid uitgelegd. Maar het beeld op zich, los van de context waarin het getoond wordt, roept bij mij andere associaties op. In mijn gedachte is dit werk als geluid, een langzaam stervend geluid. Maar ik associeer het ook met een stempel, waarvan de inkt steeds vager wordt. Het werk gaat voor mij over vorm, sculpturaal en akoestisch. Het heeft lichaamstaal, attitude. En het is een soort luchtspiegel die boven een plek drijft, een plek aan de horizon, die we nog niet kunnen waarnemen.

Mariëlle Videler

0 Media items ᛫ 34 Beschikbare kunstwerken

2 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen

Dit werk is een woord. Dit woord kan alertheid betekenen maar ook bewustzijn. Het is verpakt, verholen bijna, in camouflage, in patronen. Het woord is met het oppervlak verweven. Alert en bewust, maar eigenlijk verscholen en verzonken, dansend voor de ogen, ongrijpbaar. Een beest dat door de bladeren in het regenwoud zijn prooi bespiedt… alertheid en bewustzijn tegelijkertijd.

Fabian Herkenhoener

0 Media items ᛫ 5 Beschikbare kunstwerken

1 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen

Bij de titel van dit werk - die tegelijkertijd het werk zelf is - heb ik de neiging om na te gaan wat de uitdrukking precies betekent. Ik heb het idee, zonder dit te hebben onderzocht, dat het in ieder geval ook gaat over het moment na de ramp, na de nucleaire ramp. Zoiets herinner ik mij. Nuclear fallout. De titel, het werk en de betekenis vallen als het ware van het canvas af. De tekst lijkt wel geschreven met het vuur van een aansteker, zoals dat ook vaak in publieke toiletten gebeurt. En toen heb ik de uitdrukking toch maar opgezocht. Dat je haar uitvalt, dat iets in elkaar stort, duiken, iets laten vallen, iets laten gaan, een parachutist, een douche, een reis, ineens inzinken, een verkruimeling, struikelen en uit balans raken. Past allemaal.

Berend Strik

1 Media items ᛫ 5 Beschikbare kunstwerken

3 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen

Dit is een werk waarvan de tekst in het beeld eigenlijk alles en niets tegelijk vertelt. De kunstenaar verlangt naar tekenen, verlangt misschien naar zijn jeugd, naar de verloren spontaniteit. Tussen wat een zelfportret van de kunstenaar als jongeman lijkt en de tekst aan de bovenkant van het kunstwerk zweven twee pantoffels. Het is en paar afgedragen, afgetrapte, oude sloffen - de blues. Het verlangen om te tekenen. In het Duits is er een woord als Fernweh, wat zoveel betekent als het verlangen om ver weg te zijn. Ver weg, terug naar vroeger toen je nog ongeremd kon tekenen. Zonder al te veel concepten… of stijl. De ‘ver weg blues’ op je sloffen.

Lieven Hendriks

0 Media items ᛫ 10 Beschikbare kunstwerken

1 shows ᛫ 0 Highlights ᛫ 0 Aanbevelingen

Ik zie het stof dat op auto’s zit vast geplakt. Waar kinderen met hun vingers “vies” of “bah” in schrijven. Of er een gezicht, of een geslachtsdeel in tekenen. De normaal spiegelende, glimmende auto’s uit de reclame spotjes, zijn matte stof-dozen geworden. Je kunt erop schrijven. Daarbij vergeleken is de tekst als een fantoom van haar eigen betekenis. Een luchtspiegeling. A dream in dust.

Midas Zwaan

4 Media items ᛫ 21 Beschikbare kunstwerken

4 shows ᛫ 2 Highlights ᛫ 1 Aanbevelingen

De laatste twee woorden van het gedicht. Om langzaam te sterven. Vaak wil men liever in een knal gaan, dan als een nachtkaars uitdoven. Maar ook knallen sterven langzaam. De knal raast over de aarde en wordt steeds zachter, totdat het onhoorbaar is voor mensenoren en nog enkel resoneert in het geluidsorgaan van de vleermuis. De vleermuis. Een prehistorisch dier. Over knallen gesproken. Om langzaam te sterven, is om langzaam te leven.