Galerie Fontana overwintert met Movement, een groepstentoonstelling met een groot aantal van hun kunstenaars. Naast een wandvullende installatie van Claudy Jongstra is er werk te zien van Tilman en Caroline Smit en Marchand & Meffre. Daarnaast is er een drietal werken te zien van het vermaarde Frans-Luxemburgse duo Feipel en Bechameil.
Het echtpaar Martine Feipel (Lu, 1975) en Jean Bechameil (Fr, 1964) begon hun artistieke samenwerking in 2008. Drie jaar later vertegenwoordigden ze Luxemburg op de Biënnale van Venetië. Sindsdien kreeg hun werk, ooit door the Guardian omschreven als “een intrigerend huwelijk tussen chique design en slapstick surrealisme met apocalyptische boventonen”, veel aandacht. Zo namen ze onder andere deel aan de Lustwarande (2015), hadden ze een grote show in Casino Luxemburg (2017) en maakten een grote installatie in de openbare ruimte in Nantes (2020).
Het duo legt zich voornamelijk toe op het maken grote installaties uitgevoerd in kunsthars. Vaak gaat het werk om architectuur en de ideeën en dromen die daarachter schuilgaan en -gingen. Wie op de beelden en de kleuren afgaat, komt al snel uit op het Modernisme en het bijbehorende verheffingsidealen zoals het geloof in de maakbaarheid van de samenleving.
Die apocalyptische boventonen waar the Guardian van rept, zijn dan ook niet helemaal uit de lucht gegrepen. Als je bijvoorbeeld kijkt naar de namen van werken en shows zoals Theatre of Disorder (2017), Ballet of Destruction (2016), Un Monde Parfait (2013). In die laatste show prikten ze bijvoorbeeld goede bedoelingen door die aan de basis lagen van het Parijse pendant van de Bijlmermeer, de Cité4000. Waar in werkelijkheid 4 van de 5 galerijflats al waren opgeblazen en het laatste een onzeker lot wacht, omdat renovatie te kostbaar zou zijn, bouwden Feipel en Bechameil een schaalmodel in kunsthars op basis van de meterslange bouwtekening die ze in het nationale archief vonden. Een blijvende herinnering aan een gedachtegoed dat ooit populair was, maar verkeerd uitpakte.
Waarom heeft de beeldtaal van het Modernisme zo’n prominente plek in uw werk?
Met ons werk bevragen we al jaren de invloed die het Modernisme heeft, omdat het zo alomtegenwoordig is. Het heeft een enorme invloed op ons dagelijks leven, op de architectuur, hoe we ruimte ervaren en onze ideeën over vooruitgang.
Is dat ook de reden dat uw motorische aangestuurde werken een Modernistische uitstraling hebben?
Ja, we kwamen op het idee om bewegende onderdelen te gebruiken toen we een aantal jaar terug een residency deden in Luxemburg. We liepen over het terrein van een staalfabrikant, ooit de grootste werkgever van Luxemburg, waar het was uitgestorven. Onze aanwezigheid deed er niet toe, want we troffen een volledig geautomatiseerd ballet van robots. In onze werken zetten we dit type robot in op een niet-productieve manier, om zo onze noties over efficiëntie en vooruitgang ter discussie te stellen.
Uw werk wordt regelmatig omschreven als distoptisch. Is uw werk ook een soort waarschuwing?
Nee dat niet, dat zou arrogant zijn. Wij bevragen onze omgeving slechts. Wij houden van het idee van appropriatie. Een soort punkhouding waarbij we iets inzetten om daar iets totaal anders mee te doen, zoals met die industriële robots. Daarmee maken we iets nieuws, iets wat een beetje poëtischer is.
U heeft veel werk gemaakt dat zich in de openbare ruimte bevindt. Wat is het voornaamste verschil met de een tentoonstelling in een galerie of museum?
Werken die in de openbare ruimte te zien zijn, zijn in zekere zin democratischer dan werken die je in een galerie ziet, omdat niet iedereen naar binnen zal stappen. In de openbare ruimte kan het werk iedereen raken die er toevallig voorbijloopt. Zo hebben we in 2020 in Nantes in een nieuwe zakenwijk een aantal sculpturen van ovens gemaakt die omwonenden kunnen gebruiken als pizzaoven. Deze sculpturen kunnen dus relaties tussen omwonenden tot stand brengen. Ons werk This many dreams bestaat bijvoorbeeld uit een bus op een strand. Je kan de bus in. Zo kan je je het kunstwerk eigen maken, het gevoel krijgen dat de bus ook van jou is. Bovendien kan je de omgeving anders ervaren.
Voor uw museumtentoonstellingen gebruikt u vaak muziek of soundscapes. Waarom is dat?
Onze installaties zijn vrij groot. Ze hebben vaak een architectonisch karakter; je kan er omheen lopen. We willen een soort totaalervaring aanbieden, daarom voegen we geluid toe, zodat je je volledig kan onderdompelen.
Galerie Fontana verhuist
Movement is de laatste tentoonstelling op het vertrouwde adres, Lauriergracht 11. Eind deze maand steekt de galerie de gracht over. Fontana verhuist naar een grotere ruimte over twee verdiepingen op Lauriergracht 142.