14 march 2019, Wouter van den Eijkel
Continuous Diversity bij galerie Helder
Kunstenaar Marcel Wesdorp kreeg van Galerie Helder de kans om een tentoonstelling samen te stellen. Wesdorp koos voor gelijkgestemde kunstenaars en noemde de show Continuous Diversity – een naam waar je even op moet kauwen, maar die wel hout snijdt.
Marcel Wesdorp (1965) is bekend om zijn met de computer gemaakte landschappen, die bestaan uit talloze punten en lijntjes en in al evenveel grijstinten worden afgedrukt. Op het eerste gezicht lijkt een werk als 804.7023134 -119.7020505 0 (2018) een schematische 3-dimensionale weergave van een bepaalde locatie te zijn. De XYZ-coördinaten waaruit de titels van zijn werken bestaan, voeden dat idee verder. Toch is dat niet het geval. Het zijn binnenwerelden, die zouden kunnen bestaan. Wesdorp schept zijn werelden vanuit een eerste idee, en laat daar de procesmatigheid van een computerprogramma op los. De transformatie van het idee naar het uiteindelijke kunstwerk noemt Wesdorp de essentie van zijn werk.
804.7023134 -119.7020505 0 (2018) - Marcel Wesdorp, Courtesy Galerie Helder & de kunstenaars.
Veneer Theory
Het uitwerken van een idee staat centraal bij Continuous Diversity en dat dat op tal van manieren kan, blijkt wel wanneer je voor Dark Ark of Veneer Theory (2014) van beeldhouwer Ron van der Ende (1965) staat. Voor beide werken gebruikte Van der Ende sloophout afkomstig uit een lokale boerderij. Hij liet het gekleurde hout weliswaar onbewerkt, maar verzaagde het tot kleine stukjes die hij weer in elkaar zette met duizenden spijkertjes.
Wanneer de eerste verbazing over de hoeveelheid werk die het moet zijn geweest om alle stukjes passend te maken en aaneen te spijkeren voorbij is, begint het te dagen dat de problematische Veneer Theory hier perfect is verbeeld. De term Veneer Theory is afkomstig van primatoloog Frans de Waal die hiermee de stelling aanvalt dat de menselijke moraliteit slechts een dun laagje fineer is dat onze innerlijke primaat verhult en ons zo scheidt van de dieren. De Waal beschouwt moraliteit als het resultaat van sociale interactie met soortgenoten en daarin verschillen we niet van andere dieren.
Dark Ark of Veneer Theory (2014) - Ron van der Ende, Courtesy Galerie Helder & de kunstenaars.
Van der Endes Veneer Theory verbeeldt de klassieke opvatting die De Waal aanvalt met een opengewerkte bol waarin je een aantal schillen kan zien. Met zijn werkwijze lijkt Van der Ende hierop commentaar te geven: alsof de schillen met hun talloze stukjes hout, breuklijnen en spijkerwerk aangeven hoe broos de Veneer Theory wel niet is.
Aanraken svp!
Van de Rotterdamse kunstenares Robin Kolleman (1960) worden drie werken getoond die alle bestaan uit verband, zoals je dat in iedere EHBO-trommel aantreft. Het verband is tegelijk het uitgangspunt en de metafoor. De werken bestaan uit verband, maar wat wordt er verbonden? Bij Twistgesprek (2017), dat bestaat uit vier ‘wolken’ van verband, zou je kunnen aannemen dat het verband verschillende meningen verbindt. En de gevallen globe van Fallen kun je lezen als een verband dat om de door de mensheid verwonde aarde is aangebracht.
Ming (2011) - Robin Kolleman, Courtesy Galerie Helder & de kunstenaars.
Maar bij Ming (2011), een massieve vaas uit verband, is een eenduidige interpretatie echter niet direct voor handen. De vaas ligt op de grond en kijkers wordt uitdrukkelijk verzocht om hem op te pakken. Haast automatisch leg je de vaas in je arm als een pasgeboren kind. De vaas heeft ook een vergelijkbaar gewicht en voelt door het gebruikte materiaal organisch aan. Niet hard, maar ook niet zacht.
Juist doordat Kolleman breekt met de basisregel dat museale voorwerpen niet aangeraakt mogen worden, roept Ming tal van vragen op. Wat zegt het dat je een vaas die bestaat uit gaas, met een naam heeft die verwijst naar het meest exclusieve Chinese porselein, oppakt als een baby? Gaat het om de breekbaarheid van het porselein of juist om de waarde die we dergelijke antiquiteiten toekennen?
Continuous Diversity (bekijk tentoonstellingspagina) met werk van Marcel Wesdorp, Gerco de Ruijter, Ron van der Ende, Robin Kolleman en Rob Verf is nog tot 30 maart te zien bij Galerie Helder in Den Haag.
