08 june 2020, Oscar van Gelderen & Manuela Klerkx
De keuze van... Sophie Schade
In de rubriek ‘De keuze van…’ laten we een keur aan kunstliefhebbers (van incidentele kopers tot kunstprofessionals) aan het woord over hun beleving van kunst, en vragen we naar hun voorkeuren: waar zien ze het liefste kunst? Waar kopen ze, en vooral: wie kopen ze? In dit deel Sophie Schade (Strategist creative development bij Kantar, 42 jaar)
Wat betekent kunst voor jou?
Het betekent voor mij heel veel. Pure passie. En daarmee is het ook erg persoonlijk. Ik koop een werk alleen als ik bij het zien direct een staat van verliefdheid voel. Niets minder dan dat. Er is dan ook geen enkele twijfel. Je weet het gewoon. Soms kan er nog jaren overheen gaan voordat ik het werk daadwerkelijk koop. Maar het werk blijft al die tijd in mijn gedachte. Het laat me dan niet meer los.
Ik vind het ook prettig om de maker achter het werk te leren kennen, of in ieder geval te ontmoeten, juíst omdat het zo persoonlijk is. Verder is kunst voor mij niet iets decoratiefs: ik koop bijvoorbeeld geen werk bij een bank. Het is zelfs eerder andersom: onlangs ruimde ik mijn laatste kastjes leeg en gaf ze weg, om zodoende ruimte te kunnen creëren voor een nieuw werk. Bij mij thuis draait alles om kunst en ik ben elke dag weer even blij dat ik tussen al dat moois mag leven.
Popel Coumou, 111. Untitled, 2020, Torch Gallery.
Het eerste, echt van huis uit. Ons huis hing altijd al vol met kunst. Mijn ouders woonden vroeger boven op zolder bij Jan Roeland, in de Nieuwmarktbuurt. Mijn moeder vertelde me afgelopen week dat Jan Roeland ooit twee werken kwam afgeven. Hij had ze gewoon boven op het dak van zijn auto gespannen. Daar werd allemaal niet zo moeilijk over gedaan.
Waar haal je je informatie over het wel en wee in de kunstwereld vandaan: krant, vakbladen, televisie, online?
Ik ga veel naar beurzen en galeries. Verder brengt de Young Collectors Circle mij op plekken waar ik anders geen weet van had gehad. Young Collectors Circle is een platform voor startende kunstverzamelaars. Het doel van de Young Collectors Circle is het inspireren van een nieuwe generatie kunstverzamelaars; niet alleen om hun eigen leven te verrijken, maar ook om de kunstsector te ondersteunen – met name dit laatste aspect is voor mij erg belangrijk.
Tevens schuif ik regelmatig aan bij de diners van The Gallery Club van Gili Crouwel en Robi Reisinger. Gallery Club is een platform voor fotografie – waar mijn interesse hoofdzakelijk naar uitgaat. Gili en Robi organiseren regelmatig exposities met aansluitend een diner, op wisselende, heel inspirerende locaties. Het is elke keer weer een feest om daar bij aanwezig te zijn, en via hen ben ik in contact gekomen met het werk van Martine Stig en Natascha Libbert.
Instagram is ook een heel fijn medium om op de hoogte te blijven. Al kan ik me niet voorstellen dat ik ooit online een werk zou aanschaffen, daarvoor wil ik het toch eerst graag in het echt hebben gezien. Hoewel, nu ik dit zo schrijf, bedenk ik me ineens dat ik gisteren twee foto’s online heb besteld via Pictures for Purpose. Geweldig initiatief, en direct een succes.
Elspeth Diederix, Anemone in the sand, 2016, Galerie Stigter Van Doesburg.
Waar bekijk je het liefste kunst? In een galerie, museum, een beurs of online?
In een galerie, op een beurs of in een museum – niet online: ik moet kunst kunnen voelen. Ook moet je de presentatie van een werk niet onderschatten: de lijst, de omgeving waarin het hangt, dit zijn zaken die heel bepalend zijn.
Hoe vaak per jaar koop je kunst? Koop je werk in oplage of liefst uniek werk?
Ik koop gemiddeld genomen één werk per jaar, maar soms loopt het een beetje de spuigaten uit, maar ja, liefde valt niet te sturen, hè? Een werk in oplage vind ik geen enkel punt. Sterker nog: het maakt dat het werk bereikbaar(der) wordt.
En waar koop je dan: in de galerie, op een kunstbeurs, op een veiling of online?
Niet elke kunstenaar wordt vertegenwoordigd door een galerie, dus dan koop ik rechtstreeks bij de kunstenaar. Maar doorgaans koop ik via een galerie.
Charlotte Dumas, Untitled, Japan, 2020, andriesse eyck galerie.
Is het belangrijk dat jij en je partner het altijd eens zijn over een aankoop? Hoe beslis je/jullie?
Ik heb het rijk voor mijzelf!
Is er een galerie waar je een speciale band mee hebt?
Ja, die zijn er zeker wel. Voor mij zijn dat Torch en Galerie Ramakers. Via Torch heb ik al vier werken van Popel Coumou gekocht. En bij Catalijn Ramakers twee werken: een prachtige installatie van Jérôme Touron en een werk van Yumiko Yoneda. Het is dat ik niet in Den Haag woon, anders had ik zeker vaker bij Ramakers binnen gewandeld.
Yumiko Yoneda, Inner Shape 40115, 2015, Galerie Ramakers.
Als je onbeperkt budget had, van wie zou je dan een werk aankopen?
Van Jan Roeland, Ossip en Michael Johansson. Hun werk is heel speels. Je wordt er direct vrolijk van. Maar naast dat hun werk erg kostbaar is, vraag ik me af of het bij mij thuis goed blend met de rest. Ik val doorgaans voor wat meer abstract, grafisch en dromerig werk. En alles moet bij mij natuurlijk goed in elkaar overlopen. Daar ben ik niet gauw vanaf te krijgen.
Wie zijn je favoriete kunstenaars (op GalleryViewer), en waarom?
Ik houd erg van het werk van Elspeth Diederix. Die dromerige, bijna schilderachtige stillevens onder water, de geschilderde bloemen, het licht, erg bijzonder. En dan die stillevens van gewone dingen op tafel zoals een beker, een kommetje, een mandje, wat fruit, melk, erg mooie composities – een stilleven anno nu.
En dan Charlotte Dumas, waarbij dieren de hoofdrol spelen. De beelden zijn heel dromerig en invoelbaar. De dieren laten haar heel dichtbij komen, waardoor er een hele mooie serene rust ontstaat. Sommige beelden waarbij de paarden in elkaar overlopen zijn bijna abstract te noemen – erg mooi. Als ik een grote pot met geld had, had ik de film ‘Yorishiro’ gekocht.
Verder ben ik erg onder de indruk van een video van Martine Stig: ‘Planar’, uit 2017. Erg mooi, bijna frustrerend hoe de camera een eigen koers vaart en zich niet laat verleiden door het moment. Er gebeurt vrij weinig, toch blijf je kijken. Heel knap gedaan.
Al het werk van Natascha Libbert. Het lijken in eerste instantie hele onschuldige foto’s. Sommige beelden hebben zelfs iets romantisch in zich: mooie warme kleuren, rust, abstractie. Als een groot formaat voor de lezer geen probleem vormt, kijk dan vooral naar het werk ‘Lily’s Water’.
En speciale aandacht nog voor: Satijn Panyigay, Marleen Sleeuwits, Jan Robert Leegte, Scheltens & Abbenes, en natuurlijk Popel Coumou.
Natascha Libbert, Lily's water, 2019, Galerie Vriend van Bavink.
