Op Unseen kun je het werk van de innovatieve kunstenaar Giuseppe Lo Schiavo ontdekken in de booth van Spazio Nuovo, een galerie uit Rome. De Italiaanse kunstenaar is geïnteresseerd in het verleggen van grenzen en zijn praktijk wordt dan ook getekend door het experiment. Hij heeft een achtergrond in de architectuur en werkt in verschillende media, waaronder video, fotografie en installatie. Technologie, wetenschap, sociologie, biologie en populaire cultuur spelen een belangrijke rol in zijn werk en hij kijkt daarbij graag naar het verleden door een digitale lens. Bekijk zijn werk in de Unseen beurscatalogus op GalleryViewer.
Lo Schiavo is altijd op zoek naar manieren om verbindingen te leggen tussen kunst en de wetenschap, daarbij gebruikmakend van machine learning, AI, virtual reality, infraroodsystemen of zelfs micro-organismen in een lab. In 2020 werd hij als eerste kunstenaar gevraagd om deel te nemen aan een speciaal residentieprogramma van het microbiologisch laboratorium van University College London (UCL). Een jaar later werd hij door het Museum of Science MUSE in Trento uitgeroepen tot winnaar van de European project BioArt Challenge. Op Unseen presenteert Lo Schiavo zijn nieuwste serie ‘Windowscapes’: een nieuwe benadering binnen de hedendaagse fotografie waarvoor hij de nieuwste technologie op het gebied van computersimulatie toepast. Voor deze serie creëert de kunstenaar beelden die sterk lijken op fotografie. Maar let op: het proces dat er aan voorafgaat verschilt enorm van een text-to-image AI-tool, omdat het een aanzienlijke hoeveelheid tijd en vaardigheid vereist.
Giuseppe, kun je ons een kijkje bieden in jouw creatieve proces wanneer je met deze nieuwe technologie werkt? Hoe komen deze ‘Windowsscapes' tot stand en hoe presenteer je ze vervolgens in de ruimte?
"Ondanks het feit dat dat mijn werk vaak op de toekomst gericht is en ver verwijderd is van traditionele media zoals schilderkunst of beeldhouwkunst, volgt mijn creatieve proces een tamelijk traditioneel pad. Technologie heeft voor mij een doorslaggevende rol; het stelt me in staat de grenzen van de werkelijkheid te overstijgen en nieuwe perspectieven te ontdekken. Kunst dient voor mij als een poort naar alternatieve dimensies. Historisch gezien hebben ramen dit concept altijd gesymboliseerd.
Mijn 'Windowsscapes' beelden consequent een geïdealiseerd landschap uit, een overdreven simulatie van de werkelijkheid die ik als hypernatuurlijk zou omschrijven. Bij de ontwikkeling van dit project heb ik een intrigerend experiment uitgevoerd door een neuro-apparaat te gebruiken om te onderzoeken of kunst en gesimuleerde realiteit in onze hersenen dezelfde sensaties kunnen oproepen als wanneer we voor een echt raam staan. De resultaten waren verrassend; hersengolfpatronen gaven aan dat kunst inderdaad effecten kan genereren die vergelijkbaar zijn met die in het echte leven. Dit aspect van mijn werk als kunstenaar vind ik het meest fascinerend: het vermogen om tijdelijk aan de werkelijkheid te ontsnappen en er vervolgens via ‘fotografie’ naar terug te keren. Zoals de Italiaanse filmregisseur Paolo Sorrentino zegt: 'de werkelijkheid is overrated', en dat is precies de reden waarom we kunst maken.”
Voor een van de werken uit deze serie heb je een zeer gedetailleerde 3D-scan gebruikt van een origineel kunstwerk – het hoofd van Daphne, een nimf uit de Griekse mythologie – dat deel uitmaakt van de collectie van het Uffizi in Florence. Kun je ons daar iets meer over vertellen? Waarom heb je besloten om specifiek haar gezicht te gebruiken en waarom is daarvoor zo’n gedetailleerde weergave vereist?
"Mijn fascinatie voor oude kunst is altijd een drijvende kracht geweest achter mijn creatieve proces. Daarom neem ik vaak artefacten uit belangrijke collecties op in mijn werk. In het selecteren van deze kunstwerken koester ik diep respect voor de authenticiteit van oude kunst. Mijn voorkeur gaat uit naar werken die direct afkomstig zijn van originele scans, boven interpretaties of replica's. Ik maak daarvoor gebruik van de nieuwste 3D-technologie in de hoogste beschikbare resolutie. Zo zorg ik dat een digitaal archief ook voor toekomstige generaties behouden blijft. Deze benadering doet denken aan hoe de Romeinen omgingen met Griekse artefacten. Veel Romeinse sculpturen zijn namelijk kopieën van Griekse originelen, die nu als enige overblijfselen van die originelen dienen. Ik ben er vast van overtuigd dat de Romeinen, als zij toegang hadden gehad tot onze 3D-scantechnologie, deze volop zouden hebben benut.
Daarnaast zijn veel van de 3D-scans die ik heb gebruikt gebaseerd op originele afgietsels die eind 19e eeuw zijn verkregen door Noord-Europese landen en musea. Deze aankopen waren bedoeld om mensen te onderwijzen in de Europese cultuur. Voor mij symboliseren deze scans een zoektocht naar democratie, kennis, vrijheid en een specifiek schoonheidsideaal. Ze vormen een brug naar ons verleden en verbinden ons met de rijke vertellingen van ons Europese erfgoed.”
Op welke manieren ben je betrokken bij het programmeren van de algoritmen die je gebruikt? En hoe beïnvloedt jouw artistieke expertise de keuzes die je maakt?
"I'm usually engaged in programming all the algorithms that support my artistic creations. I consider myself a digital artisan. This involvement reaches into every part of my work, covering both how things look and how they work."
What do you think are the biggest misconceptions when it comes to digital art? What do you hope people will take away after seeing or hearing about your work?
"De meest voorkomende misvatting over digitale kunst is dat het authenticiteit of diepgang mist in vergelijking met traditionele vormen. Ik hoop dat mijn werk mensen helpt begrijpen dat digitale kunst een brug kan vormen tussen het verleden en de toekomst, waarbij ons cultureel erfgoed behouden en geherinterpreteerd wordt en tegelijkertijd de grenzen van creativiteit verzet worden. Ik wil dat kijkers het potentieel zien voor emotionele resonantie en tot nadenken stemmende ervaringen binnen de digitale wereld.”
Het werk van Lo Schiavo werd wereldwijd getoond in diverse musea en instellingen, waaronder Saatchi Gallery in Londen, de Aperture Foundation in New York, het LACDA (Los Angeles Center for Digital Art) in Los Angeles, het Decentralart Pavilion in Venetië en Istanbul Contemporary. In 2022 presenteerde de kunstenaar een video-installatie op Times Square voor Luxottica. Verder was zijn werk te zien op de BBC en in Vice, Esquire, Inside Art, Elle Decor en Fortune.