De KunstKoop van het Mondriaan Fonds is er voor iedereen: voor jong en oud, of het nu gaat om een eerste aankoop of de nieuwste troef voor doorgewinterde verzamelaars. Daarbij heeft iedere aankoop een eigen verhaal. Altviolist Robert Meulendijk leerde galeriehouder Franzis Engels kennen en kocht het werk Familie van Marinke van Zandwijk.
Een verzamelaar van hedendaagse kunst is Meulendijk (54) niet. Uit zijn smaak spreekt eerder historische belangstelling. Meulendijk bezoekt regelmatig antiekbeurzen en speurt op internet veilingen af. In zijn appartement in Diemen hangt naast een 17e-eeuws sterkabinet een Aboriginal-schilderij. Ook staat er een ruiter uit de Han-dynastie en op de eettafel een collectie blauw glaswerk.
Meulendijk leerde Franzis Engels kennen op een etentje bij een collega van het Radio Filharmonisch Orkest. Zijn collega had al vaker werk bij haar gekocht. Het klikte onderling en Meulendijks nieuwsgierigheid was gewekt. Engels nodigde hem uit voor een opening van een tentoonstelling van Marinke van Zandwijk en gaf hem een kaartje voor de KunstRai. Daar zag Meulendijk de glassculptuur Familie van Van Zandwijk. Hij was meteen verkocht.
‘Ik vond de verschillende gedekte kleuren blauw van het glas direct prachtig. Bovendien was het heel anders dan het blauwe glaswerk dat ik al had. Ook kon ik het vakmanschap van Van Zandwijk meteen waarderen’, zegt Meulendijk. Dat vakmanschap werd Meulendijk nog duidelijker nadat hij het werk thuis goed had uitgelicht. Toen bleek dat ook de schaduwen verschillende kleuren blauw tonen.
Daarnaast sprak het verhaal achter het werk Meulendijk aan. Familie bestaat uit vier glazen bellen die bij elkaar worden gehouden door een houten frame. De bellen gaan elk een verschillende kant op. De middelste twee lijken vast te zitten in het frame, terwijl de buitenste bellen een uitweg lijken te hebben gevonden. ‘Je hebt je familie niet voor het uitkiezen. Soms zijn familiebanden beklemmend en verstikkend. Dat heeft Van Zandwijk knap uitgebeeld door de bellen vast te zetten achter een houten frame.’
Meulendijk was eigenlijk niet van plan thuis te komen met een kunstwerk. Hij had net een verhuizing en een verbouwing achter de rug. Dat hij het toch aandurfde, kwam door Engels. Zij wees hem op de KunstKoop-regeling. ‘Als de KunstKoop er niet was geweest, had ik ervan afgezien’, zegt Meulendijk. ‘Nu kan ik in termijnen betalen en merk ik er niks van, terwijl ik toch iedere dag kan genieten van het werk van Marinke.’