Woonkamers zijn al eeuwenlang een dankbaar onderwerp in de kunst. Met name sinds de zeventiende eeuw, in schilderijen van kunstenaars als Jan Steen. Vanaf de 19e eeuw werd dat nog eens versterkt door een opleving van het huiselijkheidsideaal. Op dit moment ervaren we opnieuw een collectieve fascinatie voor ons eigen huis. De Franse kunstenaar Mathieu Cherkit loopt hier in vooruit: hij legt al bijna twaalf jaar zijn directe omgeving vast, in schilderijen die nu te zien zijn in een tentoonstelling in Albada Jelgersma Gallery.
Mathieu Cherkit gunt ons in zijn gelaagde olieverfschilderijen een kijkje in zijn persoonlijke territorium, in een praktijk die geïnspireerd is op het werk van Van Gogh, Hockney, Matisse en de Leipziger School. Zo schilderde hij in ruim tien jaar zo’n 190 schilderijen over zijn rommelige familiehuis in een buitenstad van Parijs: het oude huis van zijn grootouders. Hij neemt je daarbij mee in ieder hoekje en iedere ruimte, alleen details als een modern koffiezetapparaat verraden soms in welke tijd je je begeeft.
Onlangs verhuisde Cherkit naar een nieuw huis: een herenhuis in een oude school, anderhalf uur buiten Parijs. Omdat zijn huis zo’n prominente rol inneemt in zijn schilderijen vraag je je bij ieder aspect van zijn interieur af of hij hier speciaal voor heeft gekozen omwille van het effect op canvas. Je ziet geen mensen in zijn werk, maar toch voel je hun aanwezigheid door hun persoonlijke objecten, die Cherkit vaak prominent in beeld plaatst.
Omdat het onderwerp van zijn schilderijen vooraf al vaststaat heeft Cherkit zich in de afgelopen jaren vooral kunnen richten op zijn techniek. Als je voor zijn schilderijen staat dan valt het op hoe dik de lagen olieverf zijn die hij op - en soms tot naast - het doek aanbrengt. Dat is vaak goed te zien aan de zijkant, waar je de gekleurde lagen makkelijk kunt onderscheiden. Toch betekent die gelaagdheid niet automatisch dat zijn werken zijn voorzien van veel reliëf. Soms zorgt een ongelukje in zijn atelier voor extra structuur of details, een onvoorspelbaarheid die Cherkit op prijs stelt.
Cherkit speelt daarbij met de manieren waarop intense kleuren op elkaar reageren. Toch klopt het totaalbeeld niet helemaal: de kleuren zijn intenser en onrealistisch dan ze zouden moeten zijn, de schaduwen harder, de perspectieven onnatuurlijker en details geabstraheerd. Daardoor zijn de schilderijen tegelijkertijd intiem en afstandelijk en overstijgen ze de alledaagsheid van het onderwerp dat ze verbeelden.