05 december 2024, Yves Joris
Tussen pixels en poëzie
De schilderijen van Bart Stolle (Eeklo, 1974) zijn geen loutere beelden, maar ontmoetingen met een universum waarin het alledaagse sublimeert tot abstracte patronen en digitale echo’s. Zijn nieuwste tentoonstelling, Low Fixed Media Show bij Gallery Sofie Van den Bussche, voelt als een treinrit door een onbekend landschap: details vervagen in de snelheid, en wat overblijft is de essentie van een moment. Hier ontmoeten technologie en traditie elkaar, niet als tegenpolen, maar als bondgenoten in een visueel avontuur dat ons uitdaagt om anders te kijken.
Stolles werk balanceert voortdurend tussen logica en gevoel, tussen de berekende precisie van een computer en de organische traagheid van het menselijke denken. Hij vertaalt de ene wereld naar de andere, zonder de digitale wereld klakkeloos te omarmen. Integendeel, Stolle infiltreert deze met zijn analoge blik en laat zo de spanningen tussen beide universums voelbaar worden. Zoals hij zelf zegt: “Ritme, melodie, kleur, stilstand, beweging, explosie, zijn universele elementen om te reflecteren over ons tijdsbegrip, over de ruimte die ons omgeeft.”
Fragmentarische blikken, een landschap in pixels
Zijn werk begint vaak bij een alledaags gegeven, zoals een treinrit door een voorbijflitsend landschap, vastgelegd in 25 frames per seconde. Maar daar houdt de eenvoud op. Hij reduceert elk beeld laag voor laag, waardoor lijnen veranderen in vlakken en kleuren in contrasten. Het resultaat is geen kopie van het landschap, maar een constructie van wat gezien én genegeerd wordt. Deze reductie herinnert ons eraan hoe fragmentarisch onze blik is en hoe subjectief elke waarneming onvermijdelijk blijft.
In zijn proces balanceert Stolle tussen snelheid en vertraging. Waar een computer duizenden beelden per seconde kan genereren, kiest hij bewust voor de analoge traagheid van het moment. De creatie van één werk vraagt precisie, toewijding en een intens bewustzijn van elke millimeter op het canvas. Deze menselijke benadering geeft Stolles abstracties een zeldzame warmte en intimiteit die een algoritme nooit kan evenaren. Zijn schilderijen worden zo niet alleen visuele objecten, maar ook ritmische composities. Ze zijn vergelijkbaar met de groeven van een LP: op het eerste gezicht identiek, maar elk met een eigen unieke melodie.
Bart Stolle, Untitled (target), 2024, Gallery Sofie Van den Bussche
Digitale nostalgie en de menselijke toets
Hoewel Stolles werk visueel digitaal oogt, blijft hij stevig geworteld in het analoge. Elke lijn en elk detail in zijn schilderijen wordt met de hand aangebracht. Het contrast tussen het berekende uiterlijk en het warme, ambachtelijke proces is een van de fascinerende spanningen in zijn oeuvre. Stolle benadrukt dat hij geen digitale kunst wil maken; in plaats daarvan infiltreert hij de virtuele wereld met de traagheid en imperfectie van de menselijke geest.
In zijn eigen woorden: “Wat ik probeer te doen, is de logica van technologie aanvullen met de poëzie van het onvolmaakte.” Dit wordt voelbaar in zijn werken, waar hij vaak gebruikmaakt van restmaterialen zoals tape of verfspatten – toevallige elementen die een nieuw leven krijgen op het canvas. Dit respect voor de objecten in zijn omgeving maakt zijn werk zowel menselijk als tijdloos.
Kunstcriticus Mark Ruyters vat het treffend samen: “Bart Stolle is een kunstenaar die computer gegenereerde beeldtaal omzet in schilderijen. Zijn Low Fixed Media Show was een virtuoze reeks waarin ‘koude’ lijnen en vlakken zich op een subtiele, organische manier transformeerden tot warme, beklijvende kunstwerken.”
Stolle speelt niet alleen met kleur en lijn, maar ook met onze perceptie van tijd. Net zoals in Stanley Kubricks film 2001: A Space Odyssey, een belangrijke inspiratiebron voor hem, zijn zijn werken doordrongen van een grotere, onzichtbare betekenis. Elk element – hoe abstract ook – voelt alsof het deel uitmaakt van een groter systeem.
Bart Stolle, Geranium, 2023, Gallery Sofie Van den Bussche
Empathie in abstractie: het figuurtje als spiegel
Hoewel Stolles werken abstract lijken, dragen menselijke verhalen een constante onderlaag in zijn oeuvre. Zijn vroege werken, opgebouwd uit eenvoudige vormen zoals cirkels en vierkanten, vertellen alledaagse verhalen: een wandeling, een zomers ijsje. Toch blijven deze figuren abstract genoeg om een spiegel te worden voor de kijker.
Deze subtiliteit blijft ook in zijn latere werken aanwezig. Waar de figuratie verdwijnt, blijven patronen en structuren narratieve echo’s achterlaten. Elk werk vraagt de kijker niet alleen om te observeren, maar ook om te interpreteren, om een verhaal samen te stellen uit fragmenten. Niet de personages spreken, maar het ritme, de herhaling en de variatie in Stolles visuele taal.
Een evoluerende praktijk
Stolles praktijk beperkt zich niet tot schilderen. Hij experimenteert ook met animatiefilms, geluidskunst en installaties. Deze multidisciplinaire benadering getuigt van zijn voortdurende zoektocht naar vertalingen tussen werelden: tussen analoog en digitaal, tussen snelheid en traagheid, tussen ratio en emotie.
Zijn tentoonstellingscarrière onderstreept zijn veelzijdigheid. Naast solotentoonstellingen bij Zeno X Gallery, het S.M.A.K. in Gent en Ryan Lee Gallery in New York, nam hij deel aan belangrijke groepstentoonstellingen in onder meer het M HKA in Antwerpen en het Museum of Contemporary Art in Shanghai.
Zijn huidige tentoonstelling bij Gallery Sofie Van den Bussche borduurt voort op eerdere experimenten, maar toont ook een verfijning van zijn thema’s. Low Fixed Media Show is geen proefstuk, maar een culminatie van jarenlange exploratie.
Bart Stolle, Untitled (horse), 2024, Gallery Sofie Van den Bussche
Een open einde
Wat deze tentoonstelling zo intrigerend maakt, is dat ze enerzijds een afgesloten universum vormt, maar anderzijds ruimte laat voor interpretatie. Stolle nodigt ons uit tot een dialoog: tussen kunstenaar en kijker, tussen digitaal en analoog, tussen heden en verleden.
Zijn werken vragen niet alleen om bekeken, maar ook om beleefd te worden. Ze herinneren ons eraan hoe vluchtig ons dagelijks leven is – zoals een treinrit door een onbekend landschap. Maar tegelijkertijd bieden ze een uitnodiging: stil te staan bij wat voorbij flitst en in de fragmenten betekenis te vinden.
Met Low Fixed Media Show bevestigt Bart Stolle zijn plek als intrigerende kunstenaar. Hij laat zien dat abstractie niet koud hoeft te zijn, dat technologie niet zonder ziel is, en dat zelfs in de meest berekende composities diepe menselijkheid kan schuilen. Hij vraagt ons niet alleen om te kijken, maar om te zien – een eenvoudige, maar transformerende daad.
