03 december 2024, Yves Joris
De eeuwige beweging van tijd en herinnering
Tijd is een raadsel. We proberen hem te meten, te controleren, zelfs vast te houden, maar telkens weer glipt hij door onze vingers. Hij beïnvloedt ons leven en vormt onze herinneringen, vaak zonder dat we het zelf doorhebben. In de tentoonstelling Allegorie van de Tijd bij Coppejans Gallery geeft Ronny Delrue deze ongrijpbare dimensie een tastbare gedaante. Zijn werk, opgebouwd uit fragiele lijnen, zachte kleuren en gelaagde structuren, bevraagt niet alleen hoe we tijd ervaren, maar ook hoe herinneringen worden gevormd, vervormen en verdwijnen. In een gesprek met galeriehouder Stijn Coppejans verkennen we hoe Delrue ons uitnodigt tot reflectie over vergankelijkheid, herinnering en het subtiele evenwicht tussen vastleggen en loslaten.
Tijd en geheugen: de gelaagdheid van het moment
Herinneringen zijn geen rechte lijnen. Ze stapelen zich op, vervagen of dringen zich plots weer op – soms door een geur, een geluid of een vluchtige gedachte. In het werk van Ronny Delrue komt tijd tot uiting als een cyclisch, fragiel fenomeen, een fluïde structuur die niet aan vaste patronen is gebonden. Zijn kunstwerken spelen met deze dynamiek door de lagen van het geheugen zichtbaar te maken: sommige details worden uitvergroot, andere vervagen en verdwijnen in een etherische waas. Wat overblijft, zijn fragmenten die ons uitnodigen het beeld zelf te reconstrueren, zoals ons brein herinneringen telkens weer hervormt.
Delrues werken laten zien hoe subjectief herinneringen zijn. Wat we ons herinneren, wordt gekleurd door persoonlijke ervaringen, emoties en de context waarin die herinneringen opnieuw naar boven komen. Zoals hij zelf opmerkt: "Als we een verhaal reconstrueren, is dat ons eigen verhaal, eerder subjectief dan objectief." Dit proces van vervorming en transformatie staat centraal in zijn kunst. Door middel van lagen en nuances brengt hij de breekbaarheid van herinneringen in beeld, maar ook hun kracht om zich steeds opnieuw aan te passen aan ons perspectief.
Het gelaagde karakter van zijn werk roept vragen op over hoe we tijd ervaren. Het legt bloot dat herinneringen niet simpelweg opgeslagen beelden zijn, maar actieve processen waarin bepaalde momenten worden uitvergroot terwijl andere wegvallen. Het visuele dagboek dat Delrue creëert, toont dit proces in actie: het benadrukt hoe ons geheugen fungeert als een weefsel van verhalen, altijd in beweging, altijd onvolledig.
Met zijn kunst nodigt hij ons uit niet alleen de fragmenten te bekijken, maar ook na te denken over de ruimte tussen die fragmenten. Wat is er verloren gegaan? Wat vullen we zelf in? Het is precies deze leegte, deze gaten in het geheugen, die ons zo menselijk maken. Delrue toont dat tijd geen rechte weg is, maar een kronkelend pad waarin herinneringen en ervaringen voortdurend worden herschreven. In deze onvoorspelbare beweging schuilt een diepe waarheid: we herinneren ons niet wat is gebeurd, maar wat voor ons betekenis heeft gekregen.
Ronny Delrue, 1.03.2021 19:44, 2021, COPPEJANS GALLERY
De mens in transformatie: vergankelijkheid als thema
In veel van Delrues werken speelt de menselijke vorm een belangrijke, zij het subtiele, rol. In de waas van blauwe lagen zijn contouren van benen, voeten of handen te herkennen – fragiele sporen van aanwezigheid. Deze figuren zijn nooit volledig, maar lijken gevangen in een overgangsstaat, alsof ze op het punt staan op te lossen in de tijd. Dit symboliseert niet alleen de vergankelijkheid van het menselijk bestaan, maar ook de voortdurende transformatie die ons definieert.
Een van de meest intrigerende werken in de tentoonstelling is een klok zonder wijzers. Het werk, ontstaan na het overlijden van Delrues moeder, weerspiegelt de verstoring van ons lineaire tijdsbesef bij verlies. De klok tikt, maar onregelmatig. Soms verstrijken uren, soms slechts minuten – een metafoor voor hoe tijd in momenten van rouw kan vertragen of versnellen. Het werk ademt een intieme melancholie en benadrukt de diep persoonlijke relatie die we met tijd onderhouden.
Zijn subtiele verwerking van de menselijke vorm roept vragen op over identiteit en herinnering. Hoe herinneren we onszelf? Wat blijft er over van wie we waren? In zijn werk lijkt de mens geen vaste entiteit, maar een verzameling fragmenten, voortdurend in beweging. Door de contouren slechts vaag te suggereren, dwingt Delrue ons de leegtes zelf in te vullen, om actief deel te nemen aan het proces van betekenisgeving.
Ronny Delrue, S.P. 04.01.2023, 2023, COPPEJANS GALLERY
Tijd als fluïde metafoor: een uitnodiging tot reflectie
Wat zijn werk zo krachtig maakt, is de manier waarop het de kijker niet alleen uitnodigt om te kijken, maar ook om te voelen. Zijn kunstwerken zijn open vensters waarin tijd vloeibaar wordt, waarin herinneringen en emoties vrij kunnen stromen. De cirkelvormige patronen en transparante lagen suggereren een continuïteit die tegelijkertijd fragiel en veranderlijk is.
De keuze voor transparantie en gelaagdheid versterkt de fluïditeit van tijd als thema. Herinneringen zijn bij Delrue geen statische objecten, maar levende entiteiten die blijven evolueren. Zijn werk spreekt de kijker aan op een diep emotioneel niveau, waarbij de zachte, bijna etherische kleuren een meditatieve sfeer creëren. Het werk vraagt niet om directe antwoorden, maar biedt ruimte voor introspectie.
In Allegorie van de Tijd zijn geen expliciete verklaringen of teksten te vinden die de betekenis van de kunstwerken sturen. Dit is een bewuste keuze. Delrue geeft de kijker de vrijheid om zijn eigen interpretatie te maken, zijn eigen herinneringen en ervaringen te projecteren. Het is kunst die niet pretendeert alles te weten, maar juist uitnodigt tot gesprek – met jezelf, met anderen en met de kunst zelf.
Deze openheid maakt dat de tentoonstelling voor iedereen anders is. Een passant kan herinneringen aan een jeugdige zomer herbeleven, terwijl een ander de melancholie van verlies voelt. Delrues werk resoneert op een universeel niveau, maar blijft tegelijkertijd diep persoonlijk.
Ronny Delrue, Playing Queen SP 20.02.23 20:38, 2023, COPPEJANS GALLERY
Een tedere omarming van vergankelijkheid
In de kunstgeschiedenis wordt tijd vaak afgebeeld als een vijand: zandlopers, verwelkende bloemen of schedels symboliseren de onverbiddelijke loop van de tijd en de onvermijdelijkheid van de dood. Delrues benadering is subtieler en gelaagder. Hij verbeeldt tijd niet als een bedreiging, maar als een fluïde metgezel – een constante die ons vormt, uitdaagt en uiteindelijk loslaat.
Deze tedere omarming van vergankelijkheid is wat Allegorie van de Tijd zo bijzonder maakt. Hij nodigt ons uit stil te staan bij het ongrijpbare karakter van tijd, om de schoonheid van het moment te waarderen en tegelijkertijd de vergankelijkheid te accepteren. Zijn delicate lijnen, verweven kleuren en gelaagde vormen symboliseren een subtiele dialoog tussen vasthouden en loslaten.
Ronny Delrue toont ons dat herinneringen niet statisch zijn, maar dynamisch, net als tijd zelf. Hij maakt ons bewust van hoe elk moment uniek is en toch deel uitmaakt van een groter geheel. Dit is geen tentoonstelling die snel vergeten zal worden, juist omdat ze zo sterk raakt aan de kern van ons bestaan: de kwetsbaarheid, de schoonheid en de ongrijpbaarheid van tijd. In Delrues fluïde universum ligt een eenvoudige maar krachtige boodschap besloten: tijd is geen vijand, maar een stille metgezel die ons helpt te waarderen wat voorbijgaat en wat blijft. Zijn werk laat ons zien dat het in de beweging van tijd en herinnering is dat we onszelf kunnen vinden – en verliezen.
Ronny Delrue, 19.09.2022 19:30, 2022, COPPEJANS GALLERY
