22 april 2024, Wouter van den Eijkel
Het atelier van... Eric Mangen
Eric Mangen noemde zijn solotentoonstelling bij Valerius Gallery 'Sacred Monsters', verwijzend naar een bijnaam voor Picasso. Mangen heeft een vergelijkbare relatie met zijn abstracte werk: "Ik voel dat mijn schilderijen voor mij enigszins heilig zijn, maar tegelijkertijd een soort monsters. Ze trekken me aan en terroriseren me tegelijkertijd.” Mangen omschrijft zijn werkwijze als accidentele creatie. Hij begint een werk het liefst gereedschappen die hij net niet helemaal beheerst, om de compositie vervolgens in balans te brengen.
Mangen (Lux, 1983) woont op een steenworp afstand van Luxemburg Stad. Na jaren van wonen en werken in het buitenland, keerde hij in 2017 terug naar de boerderij waar hij opgroeide. De Luxemburger is autodidact en verwierf internationale bekendheid als graffitikunstenaar.
Waar is jouw studio en hoe ziet die eruit?
Mijn studio is 7 km verwijderd van Luxemburg Stad, op onze familieboerderij. Ik word omringd door 150 paarden, bossen en natuur. Ik heb hier mijn hele jeugd doorgebracht en ben in 2017 teruggekeerd. Dit stelde me in staat om toegang te hebben tot een schuur waar mijn neven en ik in 2019 een volledige studio hebben gebouwd op de eerste verdieping, boven een koeienstal. Er was letterlijk niets, we moesten alles bouwen en installeren, van elektriciteit tot stromend water en isolatie. In het begin kon ik de koeien horen loeien terwijl ik schilderde.
Eric Mangen, Sacred Monsters I, 2023, Valerius Gallery
Wat heeft volgens jou een goede studio nodig; veel ruimte, natuurlijk licht, vrienden in de buurt?
Ik denk dat voor mij de ruimte het belangrijkst is. Ik werk aan meerdere werken tegelijk, springend van het ene doek naar het andere, dus ik heb veel ruimte nodig. Het kan een schuur zijn, een loods of wat dan ook, zolang het maar een dak erboven heeft en een paar muren. Ten tweede ben ik erachter gekomen dat daglicht een enorme invloed heeft op mijn studio-praktijk. Gedurende de eerste 10 jaar van mijn carrière hadden de studio's die ik had geen ramen en vertrouwde ik op kunstlicht, totdat ik een residentie deed in Berlijn waar aan beide zijden van de studio grote ramen zaten. Dat was een game changer.
Ik las dat sinds je deze studio hebt sinds 2019 en dat je werk er enorm op vooruit is gegaan vooruitgang door de routines die je hebt ontwikkeld. Kun je ons iets vertellen over de routines? Hoe ziet een typische dag in je studio eruit?
In de afgelopen jaren heb ik een zeer gedisciplineerde studio-praktijk ontwikkeld. Een typische dag voor mij begint om 6 uur en ik ben kort daarna in de studio, in de winter de houtkachel verwarmen of gewoon rondlopen in de studio, rond 10 uur neem ik een pauze van 30 minuten om met de honden te wandelen en daarna ga ik door tot lunchtijd wanneer er meestal gasten bij mij op bezoek komen voor een gezamenlijke lunch. Daarna ga ik door tot 5 of 6 uur, tot mijn familie thuiskomt en dan noem ik het een dag. Ik werk zelden 's avonds. In de loop der jaren heb ik geleerd dat ik het meest productief ben in de vroege ochtend. Op deze manier heb ik de druk van mijn rug en tegen de middag heb ik al iets gedaan.
Je huidige tentoonstelling bij Valerius Gallery heet Sacred Monsters. Kun je ons iets vertellen over de presentatie. Laten we beginnen met die tegenstrijdige titel, waar komt die vandaan?
Ik las ergens dat mensen Picasso een heilig monster noemden en vond deze terminologie heel interessant. Ik voel dat mijn schilderijen voor mij enigszins heilig zijn, maar tegelijkertijd een soort monsters. Ze trekken me aan en terroriseren me tegelijkertijd. Als autodidact wijzen ze me de weg, leer ik van hen de vreugden en verschrikkingen van het schilderen en om mezelf uitdrukken door middel van hen. De werken in de tentoonstelling zijn geboren na een zomervakantie met familie, geïnspireerd door de warme kleuren van het zuiden. Ik besloot de kleur wit niet meer te gebruiken en te schilderen op transparant geprepareerd canvas, waardoor de schilderijen een warmere toets kregen om mee te beginnen. Door het ontbreken van wit hebben ze een warmere sfeer, ze zijn vriendelijker, zogezegd. De werken hebben een kleurenpalet uit het zuiden, lavendel, zandsteen, teal, oker en meer aardse tonen, waardoor de krachtigere kleuren beter in balans zijn. Na verloop van tijd besloot ik de hele studio in een meer zandachtige tint te schilderen wat opnieuw de perceptie van de werken veranderde zodat we ook de galerijmuren dezelfde kleur hebben geschilderd, zodat de toeschouwer een meer algehele ervaring krijgt.
Eric Mangen, Sacred Monsters II, 2023, Valerius Gallery
De werken lijken te gaan over compositie, gebaren en beweging. Is dat correct en zo ja, waarom fascineert dat je?
Ik ben een grote fan van accidentele creatie, dus ik probeer ongelukken te provoceren of momenten waarop iets kan gebeuren. Het begint allemaal met grote gebaren, gereedschappen die ik misschien niet helemaal onder controle heb om wat gevaarlijke creatie te laten gebeuren. Van daaruit probeer ik een zekere balans in het schilderij te lezen, composities te identificeren en, net als een beeldhouwer, elementen uit te wissen die mijn ideeën van die specifieke compositie niet ten goede komen.
Je bent naar schilderen gekomen vanuit graffiti. Wanneer en waarom heb je besloten om een carrière in de kunst na te streven en speelt je achtergrond in graffiti nog steeds een belangrijke rol in je huidige werk?
Ik verhuisde naar Barcelona in 2006 omdat ik een grote fan was van Spaanse graffiti, ze hadden daar een meer artistieke benadering van hun muurschilderingen. Het was in die tijd dat ik letters achter me liet en me begon te richten op meer abstracte vormen en raakte gefascineerd door de mogelijkheden die abstractie mij bood. Wat betreft het tweede deel van je vraag, moest ik bepaalde dingen afleren van graffiti, zoals het feit dat elk oppervlak beschilderd moest worden, bijvoorbeeld, of de heldere glanzende kleuren, enz. De spuitbus is al meer dan 20 jaar mijn trouwe metgezel, ook al gebruik ik deze steeds minder vaak, maar altijd is hij aanwezig.
Naast schilderijen maak je ook grote muurschilderingen. Deze bevinden zich over de hele wereld. Hoe kies je deze projecten uit en wat is naar jouw mening het belangrijkste verschil tussen een muurschildering en een schilderij?
Het belangrijkste aspect van een muurschildering voor mij is het feit dat het in de regel een publiek kunstwerk is. Schilderijen worden vaak gemaakt in het comfort van een studio en naar een galerie gestuurd waar een select aantal geïnteresseerde mensen ze zullen zien, maar muurschilderingen zijn buiten, iedereen kan naar je toe komen en commentaar geven op wat je doet. Ik heb allerlei reacties gehad op mijn muurschilderingen; iets waar ik van geniet! Kunst in de openbare ruimte is naar mijn mening helaas ondergewaardeerd. Laten we, als verschil, ook niet de grootte en alle uitdagingen die daarmee gepaard gaan vergeten.
Eric Mangen, Skin on skin III, Valerius Gallery
Je zei dat je het leuk vindt als mensen naar je toe komen en commentaar geven op je muurschilderingen. Wat was het leukste compliment dat je tot nu toe hebt gekregen?
Het is moeilijk om één compliment te kiezen, maar we kregen eens broodjes van een dame die zei dat we een snack verdienden voor al het harde werk dat we verrichtten.
Stel dat ik je carte blanche gaf, aan welk project zou je dan meteen gaan werken?
Ik zou dolgraag mijn droomproject financieren, een grote oude boerderij in Zuid-Europa om daar mijn huidige residentieprogramma, Farmlands Residency, verder te ontwikkelen.
Waar werk je momenteel aan?
Ik ben momenteel bezig met de reorganiseren van mijnstudio, omdat ik een ruimte nodig heb waar ik naar de voltooide werken kan kijken en meer tijd met ze kan doorbrengen voordat ze de studio verlaten. Aan de andere kant probeer ik te leren van de Sacred Monsters-serie en te zien hoe ik de serie kan verdiepen en hun beeldtaal verder kan ontwikkelen.
Eric Mangen, Botero had multiple girlfriends II, 2023, Valerius Gallery
