Geboren in een diplomatengezin dat de wereld rondreisde, leerde Gina Beavers (Athene, 1974) al op jonge leeftijd hoe verschillende culturen en talen invloed hebben op iemands denken en emoties. Hoewel ze de helft van haar jeugd in de Verenigde Staten doorbracht en haar kunstopleiding in Chicago volgde, kostte het haar moeite om zich, ondergedompeld in de Amerikaanse cultuur, een typische ‘Amerikaanse’ te voelen. Vandaar wellicht haar voorliefde voor onderwerpen als consumptie en 'foodporn', internet en sociale media, make-up en lichaamsdelen (vooral monden, ogen, handen en borsten), die, hoewel universele thema's, geassocieerd worden met de American way of life. Ze beschrijft haar schilderijen als oneliners vanwege hun directe impact, vergelijkbaar met advertenties of de koppen van een krantenartikel. Beavers’ inspiratie komt voort uit de ontelbare afbeeldingen die ze op internet en via sociale media vindt en op een uiterst fysieke, driedimensionale manier omzet in schilderijen. De uitbundige, felgekleurde, in-your-face esthetiek met groteske accenten, roept gevoelens van aantrekking en afstoting op.
Manuela Klerkx interviewde Gina naar aanleiding van haar eerste solotentoonstelling, 'Florid', bij rodolphe janssen, die op 7 september opende en nog tot 14 oktober loopt.
De tentoonstelling heet 'Florid', kun je uitleggen waar deze titel op gebaseerd is?
Het woord 'florid' verwijst naar iets dat 'over de top' is in de zin van overdreven decoratief of overdreven bloemrijk, maar ook in de zin van blozen, bijvoorbeeld als gevolg van een specifieke fysieke toestand of een gevoel van schaamte. Het kan ook betrekking hebben op bloemrijk taalgebruik met veel beeldspraak en metaforen. Ik vind het interessant om te onderzoeken waar de grens ligt tussen tussen mooi en te mooi, of zelfs kitsch.
Hoe zou je jouw kunst omschrijven?
De schilderijen stellen een lichaam voor, een ‘zelf’ dat zich op verschillende manieren online presenteert: pronkend, angstig, schaamteloos. En dat gebeurt zowel in wat ze uitdrukken als via de extravagante, zintuiglijke aanwezigheid die ze als reliëfs hebben. Ik ben ook sterk beïnvloed door creatieve trends online, zoals make-up- of nageltutorials, die vaak verwijzen naar filmkarakters of beroemde kunstwerken. Vincent Van Goghs 'Sterrennacht' is bijvoorbeeld zo’n populair motief. Door kunsthistorische verwijzingen als deze op mijn lippen te schilderen, sla ik een brug tussen de academische en de populaire wereld van de creativiteit, en probeer ik mijzelf als klassiek geschoold schilder te verzoenen met mijn dagelijkse realiteit als deelnemer aan het online leven.
Waar komt jouw fascinatie voor make-up en nagelkunst in jouw schilderijen vandaan?
Ik vind het leuk om te zien hoe, als ik een make-up tutorial in een schilderij verander, het effect ontstaat van een schilderij dat zichzelf schildert. Het maakt zichzelf als het ware en tegelijkertijd geeft het een gevoel van zelfbeschikking en zelfontplooiing, en creëert het een idee van perfectionering - een ander thema in de online wereld. Maar er zit ook humor in het format van de tutorial en in de abstractie en de extreme close-up van de lippen of nagels. Uiteindelijk is het één grote viering van vrouwelijkheid.
Je zei eerder dat je je zeer bewust bent van het feit dat je een vrouwelijke kunstenaar bent. Wat bedoel je daarmee?
Ik weet niet of ik me daar erg bewust van ben maar ik voel dat de werken als vrouwelijk worden gezien. Ze refereren naar make-up en de schoonheidscultuur. Ik vind het belangrijk dat dit element van aandacht voor hoe je eruitziet aanwezig is, omdat die focus op het uiterlijk het zelfbewustzijn weerspiegelt dat je als vrouw altijd hebt. Of je nu een schilder bent of een wetenschapper, vrouw zijn betekent gezien worden.
Ik las dat je aanvankelijk dokter wilde worden, toen antropoloog; dat je als lerares werkte en uiteindelijk koos om kunstenaar te worden. Klopt dat?
Ja, dat klopt. Toen ik 20 was wist ik dat ik kunstenaar wilde worden, maar ik begon met geneeskunde en behaalde diploma's in kunst en antropologie. Het lesgeven was een manier om mijzelf te onderhouden terwijl ik kunst maakte in het atelier. Mijn antropologiestudie verklaart grotendeels de manier waarop ik naar cultuur kijk: of het nu de online wereld is of andere soorten van creatieve gemeenschappen. In dat proces kom ik meer te leren over mezelf. Mijn werk is autobiografisch maar gefilterd door de lens van subculturen.
Jouw schilderijen zijn bijna sculpturaal, gemaakt in 3D. Wat leidde tot de keuze voor zwaar beschilderde, zeer fysieke doeken?
Ik heb een diepe waardering voor Amerikaanse volkskunst, ook wel bekend als 'Americana', die de tradities, folklore, artefacten en cultuur van de Verenigde Staten weerspiegelt. Traditioneel vakmanschap, zoals houtsnijwerk en keramiek, speelt een belangrijke rol in dit genre. Ik probeer het oppervlak van mijn schilderijen ook erg ambachtelijk te maken. De afbeelding suggereert soms een scène uit een animatie vanwege de schaduw die wordt gecreëerd door het 3D-oppervlak. Mijn werk gaat ook over de textuur van de verf; ik houd ervan als de verf zo dik is dat je het van het doek zou willen eten. Zo zijn mijn schilderijen in staat om te verleiden en af te stoten.
Schoonheid is een ander terugkerend thema in je werk. Wat betekent schoonheid voor jou met betrekking tot jouw kunst?
Schoonheid is natuurlijk zeer subjectief en onderhevig aan verandering. Ik geniet ervan om te spelen met het concept van schoonheid op de grens tussen kunst en kitsch. Als Amerikaans kunstenaar heb ik natuurlijk kennis genomen van de rijke Europese geschiedenis op het gebied van kunst en cultuur. Ten opzichte van die Europese cultuur voel ik me soms in gebreke blijven, hetgeen ik compenseer door een zeker behagen te scheppen in ‘kitsch’. Een antropoloog zou zeggen 'Alle cultuur is goede cultuur', en kitsch is onze cultuur. In al zijn eigenaardigheid en vrijheid vertegenwoordigt kitsch het beste van Amerika, maar als je denkt aan het appartement van Donald Trump met de kostbare maar ‘cheap’ kopieën van Europese originelen, het allerslechtste.
Beschouw je jezelf een feminist?
Natuurlijk! ‘Vrouwenrechten zijn mensenrechten’, zoals Hillary Clinton zei. In termen van schoonheid en representatie geloof ik in het niet-binaire: vrouwen moeten in staat zijn zich op hun eigen manier te manifesteren en te leven. Of dat nu heel vrouwelijk is, of juist helemaal niet, of iets er tussen in, dat is de enige weg naar echte bevrijding.
Hoe zie je jouw toekomst als kunstenaar voor je?
Ik wil meer experimenteren met verschillende materialen. Tot nu toe heb ik voornamelijk gewerkt met acrylverf, papierpulp en polyetherschuim op linnen op panelen. Dit is de eerste keer sinds de academie dat ik met olieverf werk. Ik merk dat ik steeds meer naar kunstwerken uit de vijftiger en zestiger jaren kijk, met name naar werk van kunstenaars als Jay DeFeo en Louise Nevelson. Ik let ook meer op de fysieke aspecten van een kunstwerk en kijk graag naar meubels en objecten die in mijn feed worden geadverteerd. Betaalde advertenties op sociale media worden steeds talrijker, dus weet ik zeker dat dat element op een gegeven moment in mijn werk terug zal komen.