De afgelopen jaren beleeft keramiek een opleving. Vooral onder jongere kunstenaars is gebakken klei populair. Keramisch kunstenaar Koos Buster geldt als een van gangmakers achter deze revival. Zijn werk is speels en grappig, maar ook sociaal bewogen. De vormen zijn nooit zijn helemaal strak en de lijnen nooit helemaal recht. Op Instagram gaat hij door het leven als Minister van Keramische Zaken. Reden voor Galerie Vriend van Bavink om Buster te benaderen voor een tentoonstelling. Buster selecteerde 14 kunstenaars voor deze vrolijk stemmende show. Zelf spreekt hij liever over het nemen van zijn ministeriële verantwoordelijkheid.
Naast het Employee of the Month-bord met daarop twaalf keer de schuchter lachende tronie van Buster en een wand met zijn Sierborden van bijna alles wat ik niet leuk vind (denk aan Sergio Ramos, maar ook de Tiger King, Donald Trump en Lil Kleine en dingen als een flesje Spa, Scientology, het Nestlé-logo en cruiseschepen) zijn er sierborden te zien van Lucebert, een imposante vloot schepen van Tilmann Meyer-Faje, een naargeestige flipperkast van Tim Breukers en een fotosaurus van Tommy Smits. Zeer uiteenlopend, maar wel allemaal van keramiek.
Een ministerie zou geen ministerie zijn zonder de nodige veiligheidsmaatregelen, daarom installeerde Buster keramieken brandmelders, -blussers, videocamera’s in de galerie. Een slimme vondst die het bonte geheel ook bijeen houdt.
We spraken Koos Buster (voluit Koos Buster Stroucken, NL, 1991) in aanloop naar de opening en vroegen hem hoe je Minister van Keramische Zaken wordt, naar zijn serie sierborden en de samenstelling van de tentoonstelling.
Hoe word je Minister van Keramische Zaken?
Op Instagram verzon ik altijd al bijnamen voor mijzelf, zoals Kleigod, Kleipapa en Ceramic Influencer. Op een dag zei een vriend van mij dat hij een goede bijnaam voor mij had. Dat was Minister van Keramische Zaken. Aanvankelijk vond ik het een beetje overdreven en zag ik het als grap, maar toen Gijs Assmann twee jaar terug De Kei (keramiekprijs) won en mij in zijn dankwoord noemde als ambassadeur, begon het serieus te worden.
Hij noemde mij zo omdat ik jong ben en keramiek op een toegankelijke manier gebruik. Ik word ook echt blij van het materiaal en dat probeer ik ook over te brengen met mijn werk. Daarbij, als je jezelf dan zo noemt, is het wel aardig als je keramiek ook onder de aandacht brengt.
Is dat het doel van de tentoonstelling?
Ja, de tentoonstelling is een afspiegeling van wat ik goed vind, maar laat ook zien wat er allemaal mogelijk is met keramiek. Keramiek heeft natuurlijk een beetje een oubollig imago van kleiende hobbyisten, vooral vrouwen op leeftijd. Dat imago werkt trouwens twee kanten op, want ik kreeg als man vaak te horen dat ik het toch niet zou kunnen.
Hoe kwam deze tentoonstelling tot stand?
Dit was allemaal een beetje last-minute. Bij de galerie viel er een gat in de programmering en ze vroegen mij toen om een overzicht te presenteren van kunstenaars die werken met keramiek. Ik kende de galerie door mijn werk voor de Kunstrijders en stemde toe op voorwaarde dat ik alleen een lijst namen hoefde aan te leveren en de galerie de uitvoering zou doen. Ik zit namelijk krap in mijn tijd, omdat ik begin mei mijn tweede kind verwacht en mijn werk voor die tijd af wil hebben.
Een opvallende naam in de tentoonstelling is Lucebert. Was het lastig om werk van hem te krijgen?
Nee, de banden tussen de galerie en de erfgenamen zijn warm, dus dat was snel geregeld.
Jouw serie ‘Sierborden van bijna alles dat ik niet leuk vind’ is ook te zien. Hoe werkt die serie, maak je werken opnieuw als ze verkocht zijn of maak je telkens nieuwe borden?
Als ik er een verkoop, maak ik die niet opnieuw. Het is een organisch geheel met een wisselende samenstelling. De serie bestaat in feite uit drie series: dingen die ik niet leuk vind, voetbalgerelateerde dingen zoals de Calimero cup voor Roger Schmidt, (de trainer van PSV die zich door de arbitrage benadeeld voelde ten opzichte van Ajax, red.), of Gianluca Rocchi, (de scheidsrechter die 2 jaar terug de tumultueuze Champions Leaguewedstrijd Chelsea-Ajax floot, red.), en mensen die ik niet leuk vind. Die portretteer ik altijd met een jeugdfoto.