Gijs Assmann, Niko Lee Gail Démoed, Bonno van Doorn, Mischa Doorenweerd, Daan Gielis, Maurice Gobert, Lisette van Hoogenhuyze, Bas van den Hurk, Susanne Khalil Yusef, Anastasia Kiseleva, Gijs van Lith, Hemaseh Manawi Rad, Cengiz Mengüç, Golrokh Nafisi, Ulrike Rehm, Niko Riedinger, Maria Roosen, Anđela Vidić en Manon Wertenbroek.
Samengesteld door Arash Fakhim
Vormend voor mijn jeugd en beeldtaal waren de Iraanse films en muziek van voor de revolutie die mijn moeder keek en luisterde en de westerse cultuur die naar binnen sijpelde via de TV. Films, animaties en muziek werden regelmatig opgeslokt om betekenis te geven aan het “tussen-ruimtelijke” bestaan van een buitenstaander. Ik denk dat deze samenkomst en (ook wel genoemd) botsing nog altijd zichtbaar is in mijn werk. Of het in mijn werk nu als geheel samenkomt, of in afzonderlijke delen wordt getoond; de strijd is in de meeste gevallen zichtbaar. Dit gebeurt via de materialen en technieken in verschillende media. Voor de samenstelling van een groepstentoonstelling zocht ik naar kunstenaars tot wie ik mij verbonden voel, artistiek, in het proces of op een meer spiritueel niveau.
“Traditioneel gezien is ‘sofreh’ een term voor een iconisch Perzisch kleed dat dient als achtergrond voor seizoensfeesten en vieringen. In de loop der tijden heeft de term een grotere culturele betekenis gekregen: het refereert aan een samenkomst, een plek waar wordt gedeeld, één die familie en vrienden samenbrengt.”
Via deze weg kwam ik vrij natuurlijk op het dagelijks gebruikte Iraanse woord: Sofreh. Eén van de culturele karaktereigenschappen die ik heb geërfd is de gastvrijheid. Deze gastvrijheid wil ik graag op artistieke wijze toepassen om de ruimte van NMAG in te richten met werken afkomstig van mijn “kunstenaarsfamilie” & vrienden. Een tentoonstelling die samenkomst stimuleert, door het gebruik van een oud traditioneel en cultureel concept.