Met haar sculpturen en installaties onderzoekt Anne Wenzel symbolen van macht. Haar rauwe sculpturen van geglazuurde keramiek bevragen de betekenis van schoonheid, heldendom en rijkdom. Kracht en kwetsbaarheid gaan hand in hand, ook bij deze nieuwe tentoonstelling waarin het vooral over schoonheid en autonomie gaat. AKINCI toont drie vrouwenbustes in een installatie vergelijkbaar met een installatie die Wenzel eerder dit jaar maakte voor Museum Jorn in Denemarken. Op de opening zal journalist en auteur Tracy Metz in gesprek gaan met Anne Wenzel. Voorafgaand aan de opening bij AKINCI en aansluitend op het thema van beide tentoonstellingen zal ook de nieuwe show van Kathe Burkhart in galerie Lumen Travo door Tracy Metz geïntroduceerd worden.
De titel I can’t believe I still have to protest this shit verwijst naar de feministische kant van de installatie. Deze vrouwen zijn in de bloei van hun leven. Niet jong, niet oud, maar wel Under Construction. Ze zijn krachtig, klassiek. Maar ook beschadigd en strijdlustig. Make War, I am my own prophet, My Pussy My Rules en Virgin staan als overwinnaars in een oorlog trots en prachtig op hun sokkels. De sculpturen zijn door Anne Wenzel eerst zorgvuldig opgebouwd uit klei, om ze daarna met een beitel te verminken. Bovendien bewerkt de kunstenaar de hele ruimte met verfbommen en supersoakers.
Eerder maakte Anne Wenzel een serie mannenbustes, Damaged Goods, waarin ze het representatieve en heroïsche uit de oorlog combineerde met de schaduwkant, de kapotte gezichten met hun open wonden. De kunstenaar: “Met bustes worden helden geëerd. In de loop van de geschiedenis hebben de meeste bustes mannen voorgesteld, omdat de geschiedenis door mannen werd geschreven. Tenminste, de referentiepunten. Vrouwen zijn vaak belangrijk geweest, maar worden geassocieerd met de minder opvallende dingen, zachte vaardigheden, geen zaken waar je een monument voor zou oprichten. Daarom heb ik nu een serie vrouwen gemaakt. Nog steeds zijn de meeste kunstenaars in tentoonstellingen mannen. Hoewel er veel vrouwen in musea werken, worden de hoogste functies toch nog vaak door mannen bekleed.”
Tegelijkertijd zijn dit soort vormen van deconstructie Anne Wenzel in het geheel niet vreemd: “Het is een manier om de balans te vinden. Ik geloof dat er twee kanten aan alles zitten in het leven. Niets bestaat dat alleen maar ‘goed’ is. Er is altijd een donkere kant, een minder plezierige kant.” Door te snijden in de bustes zie je vreemd genoeg de schoonheid eerder. De beelden worden in de tentoonstelling gecombineerd met architecturale elementen, eveneens gemaakt uit klei.