Met veel plezier nodigen wij u uit voor de tentoonstelling met schilderijen van Piet Dieleman (1956). De atelierpraktijk van Dieleman sluit goed aan bij ons galerieprogramma waarin wij graag schilderkunst tonen die onvoorspelbaar, energiek en geheimzinnig is. Het is voor ons pas goed als niet alle geheimen worden prijsgegeven en woorden ontoereikend zijn om de interventies van de kunstenaar te doorgronden. Piet Dieleman is zo’n kunstenaar.
Als de schilderkunst zelf het onderwerp wordt zoals bij Dieleman het geval is, dan vraagt dat om een radicale grondhouding. Om tot een betekenisvolle beeldproductie te komen zal een kunstenaar zichzelf moeten uitdagen tot het uiterste. Die uitdaging vindt Dieleman in een strenge zelfopgelegde beperking. Het is zijn keuze om te werken met zes kleuren in een vastliggende volgorde. Zelf spreekt de kunstenaar over “fantastisch gereedschap“ dat hem in staat stelt om te kunnen zoeken naar genoeg verstoring om het beeld te rechtvaardigen.
Tastend en zoekend werkt Dieleman naar een beeld toe dat hem overtuigt. Je voelt in al die werken dat de totstandkoming een proces is van nemen en hernemen, een stap terug en een stap vooruit. Recent heeft hij zijn onderzoek uitgebreid met glasplaten die op de verf worden vastgezet. Een extra laag waarin toeschouwers door de reflectie onderdeel gaan uitmaken van het werk maar tegelijk wordt het beeld verscherpt en onaantastbaar. Die tegenstelling op zich is al een verstoring. Het levert geen abstracte kunst op zoals we die kennen uit de modernistische traditie waar werd gezocht naar evenwicht in vorm en kleur. Dit is radicaler, nietsontziend, hier is abstractie geen eindpunt maar slechts een middel.
Ook een romantische inslag is bij Dieleman herkenbaar. Toen hij begin jaren tachtig een stormachtige entree maakte in de Nederlandse kunstwereld deed hij dat met zwaar voelende landschappen met daarin een enkele figuur en grote onverlichte stalinterieurs waar een straaltje licht nog iets van tastbaarheid bood. Maar ook hier ging het niet om het onderwerp maar was de schilderkunst zelf het leidend gegeven. Houvast vond Dieleman in de zichtbare werkelijk uit zijn eigen directe omgeving. Die heeft hij kunnen loslaten. Dieleman heeft zich ontwikkelt langs de weg van geleidelijkheid tot een schilder die met de inzet van uiterst beperkte middelen een buitgewoon rijk, aantrekkelijk en overtuigend oeuvre tot stand brengt.