Galerie Wouter van Leeuwen presenteert: Sanlé Sory Volta Photo
In 1960 werd de Franse kolonie Opper-Volta een onafhankelijke republiek. Dat jaar vestigde Ibrahima Sory Sanlé (1943, werkend onder de naam Sanlé Sory) zich als fotograaf in zijn geboortestad Bobo-Dioulasso om uit te groeien tot de officieuze chroniqueur van de jeugd- en muziekcultuur in Opper-Volta.
In vitale zwart-wit beelden fotografeerde Sory de ontwakende vrijheid, Opper-Volta’s wederopstanding en zoektocht naar zelfstandigheid en identiteit.
Bobo-Dioulasso, de tweede stad van Opper-Volta (dat in 1984 werd omgedoopt tot Burkina Faso) gold in de jaren 60 als hét culturele en economische centrum van het land, de plek waar alles gebeurde. Behalve dat Sanlé Sory er met zijn camera bovenop stond, was hij er ook mede de gangmaker van.
In zijn bestelbusje reed Sory naar de dorpen rondom Bobo-Dioulasso, zette daar een platenspeler neer, enkele geluidsboxen en sfeerverlichting en bouwde feestjes die van acht uur ‘s-avonds tot vijf uur ’s-morgens duurden. Waarbij hij de feestvierders portretteerde.
In 1965 opende Sory een eigen fotostudio, Volta Photo. Op die plek bood hij zijn klandizie de kans te ontsnappen aan de alledaagse realiteit. Want Opper-Volta was een van de armste landen ter wereld. Nog steeds, ook nu het Burkina Faso heet. Het behoort tot de Sahel-landen, met verwoestijning als ernstigste milieuprobleem. Dicht tegen de evenaar kent het land extreem hoge temperaturen.
In studio Volta Photo was iedereen welkom: jong en oud, rijk en arm, man of vrouw, moslim of katholiek. Daar gaf Sory de kans om weg te dromen in zelf gecreëerde fantasieën. In die studio waren dingen om je status mee te verhogen: een bakelieten telefoon, een platenspeler, een radio, hoeden, t-shirts en zonnebrillen. Ook kon men er kostuums, overhemden en stropdassen lenen. Vanaf 1973 legde Sory een collectie beschilderd achtergronddoek aan: een stadsgezicht, een strand, een vliegveld. Voor de gewone man of vrouw onbereikbare plekken.
Het is de verdienste van de Franse journalist en muziekcriticus Florent Mazzoleni dat Sory aan de vergetelheid werd ontrukt. In 2013 ontdekte Mazzoleni - met bijzondere interesse in Afrikaanse muziek uit de jaren ‘60 en ’70 - het oeuvre van Sanlé Sory precies op het moment dat die bezig was een deel ervan te verbranden omdat er toch geen vraag naar was. Mazzoleni had Sory’s foto’s op platenhoezen gezien en was zo in hem geïnteresseerd geraakt. Nadat hij in 2013 een tentoonstelling initieerde in het Institut Français du Burkina Faso, werd Sory een lokale beroemdheid. Zoals Malick Sidibé en Seydou Keïta dat in Mali waren en Samuel Fosso in de Centraal-Afrikaanse Republiek.
In 2018 kreeg Sanlé Sory als eerste zwarte Afrikaan een solo-tentoonstelling in het Art Institute of Chicago waar ook voorwerpen uit zijn fotostudio werden geëxposeerd.
Galerie Wouter van Leeuwen introduceert Sanlé Sory nu in Nederland.