Het proces hier heeft mensen en dingen verwikkeld in stralende momenten van intimiteit die, om de beurt, bestaan uit; bewondering, onverschilligheid, wederzijdsheid, liefde, aspiratie, verlangen, vernedering. Deze lijst is onvolledig en moet worden gelezen als korte stops in een wisselende stroom in plaats van als punten op een kaart. Toen ik verschillende keren met Em aan de telefoon sprak en haar titel hoorde, You, too, know that you live, werd ik herinnerd aan Walt Whitman met zijn body electric, of liever Leslie Jamison's samenvatting van het poëtische proces van Walt Whitman in haar inleiding van Specimen Days.
“Whitmans poging om alle objecten die deel van hem uitmaken te documenteren gedurende één cyclus. In deze fragmenten is hij voortdurend gefascineerd door de mogelijkheid om de wereld te absorberen en erdoor geabsorbeerd te worden. De kustlijn van Jersey beschrijvend - proberend recht te doen aan die horizon waar de oceaan de hemel ontmoet - schrijft hij dat hij 'behoorlijk tevreden' zou zijn als ik indirect kon aantonen dat we elkaar hebben ontmoet en versmolten zijn, zelfs al was het slechts eenmaal, maar genoeg - dat we elkaar echt geabsorbeerd en begrepen hebben.” [1]
Em maakt twee exemplaren van een sieraad. De ene wordt geschonken aan geliefden, de ander wordt onderdeel van haar sculptuur. Het is zeker waar dat geschenken net zoveel over de gever gaan als over de ontvanger, maar deze werken bevatten een vrijgevigheid die beide mogelijkheden voorbijgaat. Op een bepaald moment moet men toegeven dat vrijgevigheid waarschijnlijk nooit helemaal het punt was. In het boek The Gift: Imagination and the Erotic Life of Property van Lewis Hyde staat toevallig ook een lang hoofdstuk over Whitman. Daarin beschrijft Hyde de overduidelijke positie van Whitman als een positie van 'gegund' zijn. "Geschenkuitwisseling is een erotische handel, het verbinden van zelf en ander, dus de gegunde staat is een erotische staat: waarin we gevoelig zijn voor en deelnemen aan de onderliggende eenheid van dingen.” [2]
De gift-erotiek in Whitman via Hyde wordt voorgesteld als een soort poel of nevel waar we in kunnen duiken en waar we, eenmaal binnen, een staat van zijn betreden. Ik heb ideeën rond bewustzijn gehoord die in vergelijkbare bewoordingen werden beschreven en inderdaad, Whitmans erotische beschrijvingen van de natuurlijke wereld neigen naar kosmische intensiteit en meer, misschien transcendentie, misschien vernietiging, misschien het sublieme. Waarschijnlijk zijn ze drie keer hetzelfde?
In Ems straling zijn er geen witte witten, de klei neigt naar het obscene, kettingen zijn beter te omschrijven als ketenen. Het beeld van een val of kooi blijft in mijn hoofd hangen naast het aantal liefdesuren dat in een quilt is genaaid. In dit soort erotiek zie ik een hoofdlijn waar Audre Lorde ons naartoe leidt in The Uses of The Erotic, The Erotic as Power wanneer ze zegt: “Het erotische is een maat tussen het begin van ons zelfgevoel en de chaos van onze sterkste gevoelens.” [3] Chaos is een heel ander soort descriptor. Het loopt niet terug is vrij vol van actieve vonken met verschillende ladingen. Kijk naar de techniek van hechten bij het bevestigen van bloemblaadje aan ader.
Em is allereerst fotograaf en daarom wordt het beeld altijd bevraagd, ook al lijkt het moeilijk vindbaar. Schaam je je ooit? Offffffff coursssseee. Stel je eens voor wat er allemaal is gebeurd, alles wat is gezegd vóór Charley Chaplin verscheen met muziek en dans en een grootformaat camera. De studenten kijken naar de fotograaf met de socratische urnen om hun nek. Al deze energetische uitwisselingen vloeien samen in een atmosfeer die zich helemaal niet als beeld of als brok of brokken materie articuleert, maar eerder als een circuit dat wordt gearticuleerd door fricties aan de oppervlakte. Een kosmologie en incoherente geologie van wordingen die een zoem produceren die we, wanneer we het vertragen, kunnen onderscheiden in taal; You, too, know that you live.
[Nancy Lupo]
[1] Walt Whitman (introduction by Leslie Jamison), Specimen Days and Collect (Brooklyn and London: Melville House Press, 2014), xvi.
[2] Lewis Hyde, The Gift: Imagination and the Erotic Life of Property, (New York: Random House, Inc., 1983), 163.
[3] Audre Lorde, Sister Outsider (New York: Crossing Press, 1984)
Over Em Rooney:
De tentoonstelling You, too, know that you live is Em Rooney’s (1983, USA) eerste solotentoonstelling in Europa. Na een studie in Philadelphia en aan de Skowhegan School of Painting and Sculpture combineert Rooney haar praktijk tussen New York en het landelijke Great Barrington, waar ze ook les geeft aan Bard College at Simon’s Rock. Em Rooney’s werk was onder andere onderdeel van de tentoonstelling Being. New Photography in 2018 in het Museum of Modern Art, New York. Haar werk maakt sindsdien ook deel uit van de collectie van het museum. Verder toonde ze haar werk onder andere bij de galeries Simone Subal, NY; Bodega, NY; CreveCoeur, Parijs en Foxy Productions, NY. Magazines en dagbladen zoals Art in America, The New York Times, Artnews, Artsy en Frieze publiceerden over haar werk.