In zijn nieuwe tentoonstelling bij The Ravestijn gallery, presenteert Koen Hauser (1972) een wonderlijke verzameling foto’s van objecten en sculpturen. Vele daarvan bestaan alleen in zijn verbeelding en zijn gevisualiseerd met behulp van digitale 3D-technieken.
In de woorden van Merel Bem: “Koen Hauser vertrekt nooit vanuit het idee dat een foto de werkelijkheid natuurgetrouw dient weer te geven. Als fotograaf met een diep gewortelde scheppingsdrang is hij dan ook vastbesloten de werkelijkheid naar eigen hand te (mogen) zetten. In zijn handen is fotografisch materiaal zo plastisch als was, te kneden tot elke denkbare vorm.”
Hauser’s werk vond zijn oorsprong altijd al in de kleuren, expressieve vormentaal en materialiteit van fotografische reproducties uit oude boeken. Voor dit project voert hij ‘sculpturale artefacten’ op van totaal ongelijksoortige herkomst en bewerkt dit materiaal volgens uiteenlopende werk- en benaderingswijzen. Zo roept hij deze beeldmotieven niet alleen in het leven door middel van digitale 3d rendering, maar ook puur handmatig – met klei. Andere beelden vinden hun oorsprong in fotografische representaties van sculpturen en objecten uit de kunstgeschiedenis – met hun museale ‘backdrops’ en in hun oorspronkelijke reproductie- kwaliteit – die hij vervolgens met photoshop transformeert tot een nieuwe beeltenis. Eén exemplarisch beeld uit Skulptura bestaat uit een aantal wonderbaarlijke metamorphoses van de Venus van Milo. Met het oog op een simulatie van een museumopstelling op zaal schakelde Hauser net zo lang tussen 3-d rendering en 2-d bewerking totdat de beoogde beeldengroep in een geloofwaardige vorm kon worden ge(re)presenteerd.
Binnen zo’n werkproces stuurt Hauser als een magiër aan op nieuwe dwarsverbanden, wisselwerkingen en kruisbestuivingen met uiteenlopende stijl- en vormaspecten uit de wereld van de beeldhouwkunst, fotografie en mode en appelleert hij tegelijkertijd aan noties uit de mythologie, animisme en spiritualiteit. Al die uiteenlopende werkwijzen, verwijzingen en hybride verschijningsvormen lopen naadloos door elkaar heen en zijn met elkaar op te vatten als een bloemlezing uit Hausers wondere wereld van biomorphe vormentaal. Daarbij past ook de toevoeging van bronnenmateriaal in de vorm van knipsels uit oude boeken die binnen deze tentoonstelling zijn uitgestald. Hierdoor kunnen niet alleen inspiratiebronnen, maar ook de herkomst of de schatplichtigheid aan een beeldend idioom worden afgeleid. Zo parafraseert hij een beroemde foto van Avedon en gebruikt hij 3-dimensionale scans van objecten uit onder andere de collecties van het gemeentemuseum Den Haag en het Centraal Museum, waaronder couture van bijvoorbeeld Viktor en Rolf en Vivienne Westwood. Daarnaast maakte hij in zijn composities gebruik van foto-archieven van bijvoorbeeld Museum Boymans van Beuningen en Spaarnestad photo.
De statuëske fotobeelden in Skulptura roepen in hun betoverende verleidelijkheid enerzijds het verlangen op naar het ruimtelijk ervaren, het betasten en aanraken, maar anderzijds geeft de onmogelijkheid daartoe – inherent aan het medium fotografie – de beelden hun soms ongemakkelijke, zelfs beklemmende lading. Skulptura verbeeldt in die zin een sculpturale droomwereld die zit opgesloten in de tweede dimensie.