Daniel Bodners nieuwste schilderijen verdiepen zijn verkenning van de relatie tussen schilderkunst en fotografie en hun respectievelijke manieren om licht weer te geven. In zijn verschuiving naar beelden die hij onbewust genereert, beeldt hij scènes uit die geen echte ruimtes zijn, maar voortkomen uit herinneringen of dromen. Net als oude foto's en onze herinneringen lijken ze aangetast door de tijd, verwaarlozing en de beperkingen van wat we ons kunnen herinneren.
Nu digitale fotografie het analoge fotografische proces vervangt, wist het onzichtbare, onmiddellijke mechanisme ervan het drama van een beeld dat vorm krijgt, evenals de kans op fouten. Bodner onderzoekt de gelijktijdige creatie en vernietiging van beelden die kunnen optreden in het analoge fotografische proces, met zijn lastige over- en onderbelichting, onbedoelde chemische reacties en de fysieke aard van de technologie.
Door over te stappen van scènes uit de wereld om ons heen naar een onbewuste benadering van het creëren van beelden, geeft Bodner dat drama weer, alsof de schilderijen letterlijk worden ontwikkeld terwijl we ernaar kijken, waarbij zowel creatie als vernietiging tegelijkertijd plaatsvinden.