Nieuwe solo tentoonstelling van Jaume Amigó
Het leven van Jaume Amigó speelt zich af rond de kunsten. Hoewel zijn belangrijkste toewijding ligt bij de schilderkunst, verdienen ook zijn uitgebreide en diepgaande uitstapjes naar de wereld van de prentkunst bijzondere vermelding. Deze zijn gaandeweg versmolten met zijn schilderpraktijk door het gebruik van technieken die eigen zijn aan de taal van de graveerkunst. Zijn jeugdjaren, verbonden aan het theaterdecor, hebben geleid tot een manier van exposeren die de vorm aanneemt van een installatie, in staat om een dialoog met de toeschouwer aan te gaan en de werken te laten uitwaaieren voorbij de grenzen van het doek, als een rivier die buiten haar oevers treedt. Parallel aan deze installaties mogen we ook zijn sculpturale verkenningen niet vergeten — vaak in keramiek, maar ook in ijzer en papier — die zijn voorkeur voor zorgvuldig gekozen materialen verraden: handgeschept papier en kaolien afkomstig uit de streken die hij bewoont, bewerkt en bewandelt.
Amigó beschouwt het atelier als een mobiele en doorlaatbare ruimte voor creatie. Deze visie stelt hem in staat om indrukken, materialen en technieken te putten uit de plaatsen waar hij zich vestigt, of dat nu in Ifitry (Marokko), Osaka en Tokio (Japan), of Amsterdam (Nederland) is. Al deze reizen worden vastgelegd in zijn notitieboeken, die een vitale getuigenis vormen van zijn weg. Zijn terugkeer naar het atelier in l’Alzina de Ribelles, in La Noguera, betekende een nieuwe golf van vormen, thema’s en materialen waarmee hij zijn nieuwste ideeën vormgeeft. Net als voorbijtrekkende nevels en zeebriesjes worden deze uiteindelijk op natuurlijke wijze geïntegreerd in zijn picturale corpus.
Zijn werken vatten vaak de essentie van de natuur samen. Schilderijen en sculpturen roepen wolken, waterlelies, tonijnen, korstmossen, rijstvelden of getijden op die hij in de loop der jaren heeft ervaren in de plaatsen waar hij zijn atelier vestigde. Vaak gegroepeerd in thematische reeksen krijgen zijn werken betekenis door cycli zoals die gewijd aan de weg, met duidelijke resonanties van de dichter Matsuo Bashō en diens Het smalle pad naar het binnenland (1694). Gefascineerd door de eilanden van de Balearen, Japan en Indonesië, laat Amigó dit “pad” nu achter zich om zich te richten op het concept van het eiland, het centrale thema van deze tentoonstelling.
Eilanden zoals die getekend door de eb aan de kusten van Marokko, eilanden die zich vormen in velden rond een boom of een rots, eilanden zoals de meer dan 17.500 van Indonesië of de 14.125 van Japan, die de kunstenaar zo sterk tot nadenken stemmen. Eilanden die het idee van afzondering oproepen, zo eigen aan het creatieve proces: intimiteit en verstilling. Rode eilanden die oprijzen uit een zwart gesluierde achtergrond; keramische eilanden die, hoewel afzonderlijke eenheden, samen een groot archipel vormen.