Eva Steynen Gallery presenteert met genoegen 'Voir que ça tient'*, de derde solotentoonstelling van Benoît Felix in de galerie.
De tentoonstellingen van Benoît Felix (°1969) zijn steevast een feest voor denken en zien. In zijn praktijk ontsnapt de tekening van het papier en wordt een object - getransformeerd tot speelse uitgesneden tekeningen die hun eigen ruimte opeisen. Daarnaast maakt hij video performances en 'objects trouvés'. Felix studeerde na zijn kunstopleiding in Brussel, Lacaniaanse psychoanalyse. Dat beïnvloedt tot op vandaag zijn werk. Hij onderzoekt voortdurend de relatie tussen taal, lichaam en beeld en gaat daarbij in op de kunstgeschiedenis en actuele, prangende vragen.
Benoît Felix: "Ik weet het niet. Dat is mijn uitgangspunt. Of liever gezegd, mijn startlijn. Het is alsof ik een grens moest trekken door te weten wat ik ging doen om te kunnen beginnen. Wat ik in die lijn zag, was een tekening – niet de tekening van iets – eerder het teken van een ontkenning? Van een scheiding van wat me anders zou hebben tegengehouden? Deze lijn, getekend voor me (meestal aan mijn voeten), was ook een rand: de rand van iets dat dan zou kunnen gebeuren.
Het is misschien ook alsof ik zelf de horizon moest traceren waar ik naartoe bewoog. Laat ik het met deze gebeurtenis illustreren: ik ben hout aan het kloven voor de winter. Plotseling is er iets, daar voor me: 'Kijk of het houdt.' Een van deze stukken hout, door de specifieke vorm die het heeft aangenomen – een vorm van weerstand – houdt me tegen in mijn onderneming – die van splijten, breken, snijden, reduceren. Het is een aanwezigheid die ik daar herken – en tegelijkertijd verschijnt de destructieve dimensie van mijn onderneming aan me: ik zeg plotseling tegen mezelf dat het goed zou zijn als anderen, behalve ikzelf, ook de destructieve dimensie van hun onderneming zouden zien en daarom zouden stoppen.
Wat ik ineens zie, is: 'Het houdt stand.' Het is eigenlijk hetzelfde wat ik in de studio tegen mezelf zeg, wanneer datgene waar ik aan werkte me ineens wordt opgedrongen als - laten we zeggen het werk - knippen, verkleinen, gaten maken, het anders oprekken tegen de muur of de ruimte om te kijken of het er niet beter uitziet... Nee, nee! De vraag is ineens niet meer of het beter is: het is er. Wat er is, is niet beter of slechter dan wat dan ook; het is er.
'Voir que ça tient', 'Templum', maar ook 'Concetto spaziale', je zult zien, het is een reeks ontmoetingen. Terwijl ik dacht dat ik met iets heel anders bezig was, is het ook plotseling, geconfronteerd met het overduidelijke feit dat ik kunst maakte, dat ik me er plotseling voor bevind? En wat zie ik? Ik zie dat ik het niet wist."
*[zie dat het stand houdt]