In Heimat aus der Ferne zoekt Carmine Antonio Iacolare naar de afstand die nodig is om te kunnen zien, begrijpen en loslaten. “Heimat” – de beladen plek van oorsprong – verschijnt hier niet als iets tastbaars, maar als een herinnering die altijd buiten bereik blijft. Die afstand voedt zowel de melancholie als de mogelijkheid om te heroriënteren.
Iacolare werkt met wat de natuur hem schenkt en wat de landelijke mens achterlaat: geweien, huiden, vet, botten, resten uit boerderijen en looierijen. Dierlijke resten worden gehercontextualiseerd tot kwetsbare composities. Ze worden niet ingezet als wapens of trofeeën, maar op een tedere manier benaderd: gevoelig, kwetsbaar, half transparant. Zo ontstaat een evenwicht of een spreidstand tussen oorsprong en transformatie.
De werken krijgen geen titels. Hier laat Iacolare een stilte. Het is een veelzeggende stilte die het gesprek voedt. Een verbindende stilte die weerwerk biedt aan de schreeuwerige wereld rondom.
Heimat aus der Ferne is een gelaagd thuiskomen waarin we onze eigen Sehnsucht mogen vertrouwen en waar verlies en verlangen elkaar omhelzen.
Tekst door Niko Goffin