Alweer 4 jaar geleden maakte Galerie Ramakers een solo tentoonstelling met Pat Andrea.
Tijd voor een update!
Een van de highlights op de komende tentoonstelling is het XL schilderij wat Andrea afgelopen jaar maakte, getiteld ‘La Fuite de l’Ame’ ofwel de ontsnapping van de ziel. Een schilderij in 2 delen met een formaat van 260 x 330 cm. Ik zag het niet zo lang geleden in een tentoonstelling in Parijs hangen en het overdonderde me. Als je voor het doek staat word je er ingezogen. Even ben je deel van het schilderij. De vallende dame is een dynamisch element in de voorstelling, het vliegend hart een meer surreëel element. Maar het meest intrigeerde me het meisje links, leunend tegen de trap. Die groene gloed op de randen van haar benen, spannend en fascinerend tegelijk. Zo mooi licht aangezet, alsof ze ‘geladen’ is.
Voor de tentoonstelling “la Fuite de l’Ame” heeft Galerie Ramakers uit het atelier van Pat Andrea een mooie keuze kunnen maken uit recent werk. Zowel schilderijen als tekeningen.
Na de beroemde serie tekeningen “Alice in Wonderland” is Andrea zijn werk losser geworden. Sommige delen zijn slechts geschetst of met een paar penseelstreken neergezet.
Niek Hendrix schreef voor Lost Painters het volgende:
De wereld van Pat Andrea (1942) toont zich in de vorm van schilderijen met figuratieve voorstellingen. Voorstellingen waar het een en ander niet helemaal klopt. Sommige werken tonen situaties met onmogelijke constellaties van vrouwenlichamen, ander werk toont naakte vrouwen in het bos. Dat laatste is misschien niet zo onmogelijk maar toch zeker niet alledaags.
Andrea werkt sommige delen nauwgezet uit met dekkende lagen verf, op andere plaatsen zie je het imprimatur (de eerste gekleurde onderlaag) of zelfs de schetstekening er onderdoor schijnen. Dat in combinatie met een bijna cartooneske manier van tekenen levert heel typische
manier van schilderen op. De werken zijn vaak zowel plat als ruimtelijk tegelijk.
Daardoor verschuift het kijken van het object (de verf, het doek of paneel) naar het illusionaire om vervolgens direct weer terug te gaan naar het object. Het werk is daarmee niet alleen bizar in haar voorstelling, maar ook opmerkelijk in haar schilderkunstige verschijning, aldus
Niek Hendrix.