The Fragile Excavation - Gideon Kiefer (NL)
‘De delicate kunst van de herinnering in het werk van Gideon Kiefer’
De beelden die Gideon Kiefer creëert, zijn diep vervreemdend… Ze raken ons zowel door hun enigmatische aard en desoriënterende karakter als door hun vertrouwde realisme en meeslepende artistieke virtuositeit. Als geheel in een serie, grijpen ze ons eerst met hun indringende imitatie, voordat ze ons uitnodigen tot de mogelijkheid om een verhaal te vertellen. Een verlaten terrein, de rand van een bos, een vreemde constructie, een talud, een holte… Zonder aarzeling plaatst Gideon de toeschouwers voor schijnbaar open, neutrale scènes, waarin zich fascinerende verhalen en een voortdurende vertelling zouden kunnen ontvouwen. Toch kiest Gideon bewust voor een soort Kafkaëske “nietsheid,” waardoor de toeschouwer geconfronteerd wordt met ondefinieerbare ruimtes, een tijd die stil lijkt te staan en contextuele tegenstellingen. Bejubelde vrijheid of beklemmende onzekerheid? Het is aan de kijker om zich ofwel over te geven aan de vloeiende ambiguïteit van dit dilemma, of een meer speculatief ontcijferingsmechanisme te
activeren. Gideon presenteert namelijk een oeuvre met een sterke indexicale aard. Door het subtiele spel van titels, aantekeningen en
nummeringen lijken interpretatieve sleutels aangereikt te worden: een datum, GPS-coördinaten, een zin, een citaat… Maar deze zijn
evenzeer mogelijke aanwijzingen als opzettelijke dwaalsporen. Ze leiden uiteindelijk niet tot een eenduidige of definitieve interpretatie, geen onthulling. Zoals Alice in een denkbeeldig labyrint begint de kijker aan een avontuur dat even onzeker als fascinerend is: de bewandelde paden veranderen in doodlopende wegen vol visuele en conceptuele diepgang.
Het is ongetwijfeld in deze dwaaltochten dat het werk van Gideon Kiefer zijn betekenis, kracht en samenhang vindt. Zijn deze schijnbare omzwervingen misschien niet de meest treffende uitdrukking, de meest resonerende reflectie van wat aan de kern van Gideons praktijk ligt—namelijk de herinnering die in vraag wordt gesteld? Deze tentoonstelling biedt precies zo’n verkenning van het domein van de persoonlijke herinnering. The Fragile Excavation is niets minder dan de kristallisatie—door magnetische en mysterieuze werken—van mentale beelden die een overgangsproces onthullen tussen verleden en heden, tussen de wereld van de kindertijd en die van de volwassene. Op het snijvlak van deze uitersten fungeert herinnering zowel als een convergentiepunt als een plek van intense spanning—tussen onbewuste en bewuste gedachte, verleden en heden—waarbij het een cruciale rol speelt in de onopgeloste verhouding tussen droom en werkelijkheid. Voortkomend uit dit
kwetsbare, broze paradigma manifesteert het werk van Gideon Kiefer zich als een mnemonisch spoor, een constructie die de onlosmakelijkheid van afwezigheid en het vergankelijke belichaamt. Terwijl elk schilderij, in zijn uniciteit, een specifieke herinnering vasthoudt (een sfeer, een sensatie, een gebeurtenis, een plaats…), verleent de seriële aard van Gideons werk het een bijzondere gelaagdheid: het vormt de basis van een oeuvre dat de Memoires van de kunstenaar constitueert. Toch ontstaan uit deze
zorgvuldige opgraving van het verleden niet alleen herinneringen, maar ook mogelijkheden—diegene die nog verbeeld en geconstrueerd moeten worden. Het werk—en de tentoonstelling—die Gideon Kiefer presenteert, is dan ook zowel een gereconstrueerde weerspiegeling van geleefde
ervaringen als een uitnodiging, een opening naar wat had kunnen zijn en wat nog zou kunnen komen. Tussen herinnering en utopie, tussen melancholie en hoop, creëert Gideon een werk dat een spiegel vormt voor onze eigen paradoxen, onze eigen verlangens.
(Vertaling van de originele Franse tekst)
Claire Leblanc – 19 januari 2025